Nr wzorca wg FCI
Grupa IX, Sekcja 8, nr wzorca 206
Wzrost
ok. 25 cm
Waga
ok. 4 kg
Długość życia
ok. 13 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Japonia
Pierwsze wzmianki o tej rasie zostały odnotowane w chińskim manuskrypcie datowanym na 57 r. p.n.e. Legenda głosi, że ich przodkowie wcale nie pochodzą z Japonii, lecz z Chin, a do Kraju Kwitnącej Wiśni dotarły jako prezent chińskiego dworu cesarskiego dla japońskiego możnowładcy. Inna teoria głosi, że były podarunkiem od władców koreańskich.
rzez wiele lat małe chiny miały status cesarskiej maskotki. Na Zachód trafiły dopiero w XVII wieku za sprawą brytyjskiego kapitana Searles’a, który został zauroczony wyglądem małych, kudłatych piesków. Do spopularyzowania chinów przyczynił się także amerykański kapitan Matthew Perry, który w 1853 roku sprowadził do USA kilka egzemplarzy tych psów. Dwa z nich zostały podarowane królowej brytyjskiej Wiktorii, dzięki czemu chiny zawładnęły sercami angielskich dam.
OPIS
ak przystało na rodowitego mieszkańca Dalekiego Wschodu, chin japoński niemal obnosi się ze swoim dostojeństwem. Niczym kot zachowuje dystans do tego, co dzieje się wokół niego. Z reguły jest obserwatorem życia domowego, choć nie oznacza to, że w ogóle w nim nie uczestniczy. Wręcz przeciwnie. Psiak ma wszak swoje chwile zadumy i nie narzuca się gościom swoim jestestwem, jednak bardzo często nachodzą go takie momenty, w których żywiołowość zwycięża nad wewnętrznym spokojem. Wówczas japońskiego china wszędzie pełno. Gdy najdzie go ochota na zabawę, będzie przyciągał uwagę swojego opiekuna, aby ten zapewnił mu odpowiednią rozrywkę.
en pełen wdzięku elegancik nie ma zbyt dużych wymogów mieszkaniowych. Wystarczy mu małe miejsce do spania – najlepiej oczywiście miękki fotel lub kanapa, gdyż legowiskiem na ziemi może, niestety, pogardzić.
iekiedy ciężko nauczyć go czystości, jednak gdy poświęci się temu odpowiednią ilość czasu, psiak w końcu zrozumie, gdzie powinien załatwiać swoje potrzeby.
hin jest psem rodzinnym i bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, dlatego nie należy zapominać o chwilach czułości przeznaczonych wyłącznie dla niego.
SZATA
rosta, długa, miękka, jedwabista
UMASZCZENIE
iałe z symetrycznymi czarnymi lub rudymi łatami
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
e względu na długą sierść, powinien być czesany dwa razy w tygodniu.
niedziela, 30 maja 2010
Basset bretoński (basset fauve de Bretagne)
Nr wzorca wg FCI
Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 36
Wzrost
33-38 cm
Waga
16-18 kg
Długość życia
ok. 13 lat
HISTORIA RASY
raj pochodzenia: Francja
Rasa powstała w XIX wieku jako krzyżówka gryfona fauve de Bretagne z innymi bassetami. Ten pies gończy wykorzystywany był do polowań na drobną zwierzynę (przede wszystkim króliki), czasem także na zające, sarny, dziki i lisy.
OPIS
ak każdy pies z rodziny bassetów, jest wesoły, wytrwały i potrzebuje odpowiedniej ilości ruchu. Cechuje go także wewnętrzny spokój i przywiązanie do właściciela, a przede wszystkim ogromny upór.
SZATA
rótka, szorstka, twarda
UMASZCZENIE
ednolite, od pszeniczozłotego do ceglastoczerwonego, czasem z białą plamką na piersi lub szyi
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
zorstka sierść wymaga szczotkowania. Należy również zadbać o kondycję tego psiaka. Najlepiej połączyć przyjemne z pożytecznym, a więc spacery i zabawy na świeżym powietrzu wraz z ćwiczeniem psich mięśni.
Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 36
Wzrost
33-38 cm
Waga
16-18 kg
Długość życia
ok. 13 lat
HISTORIA RASY
raj pochodzenia: Francja
Rasa powstała w XIX wieku jako krzyżówka gryfona fauve de Bretagne z innymi bassetami. Ten pies gończy wykorzystywany był do polowań na drobną zwierzynę (przede wszystkim króliki), czasem także na zające, sarny, dziki i lisy.
OPIS
ak każdy pies z rodziny bassetów, jest wesoły, wytrwały i potrzebuje odpowiedniej ilości ruchu. Cechuje go także wewnętrzny spokój i przywiązanie do właściciela, a przede wszystkim ogromny upór.
SZATA
rótka, szorstka, twarda
UMASZCZENIE
ednolite, od pszeniczozłotego do ceglastoczerwonego, czasem z białą plamką na piersi lub szyi
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
zorstka sierść wymaga szczotkowania. Należy również zadbać o kondycję tego psiaka. Najlepiej połączyć przyjemne z pożytecznym, a więc spacery i zabawy na świeżym powietrzu wraz z ćwiczeniem psich mięśni.
Basenji (Congo dog)
Nr wzorca wg FCI
Grupa V, Sekcja 6, nr wzorca 43
Wzrost
40-43 cm
Waga
10-11 kg
Długość życia
ok. 10-15 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Zair, Afryka Środkowa/Wielka Brytania
Ta pierwotna rasa psów została odnaleziona przez Europejczyków w Kotlinie Konga, gdzie była wykorzystywane przede wszystkim do naganiania zwierzyny podczas polowań. Jej wizerunki odnaleźć jednak można nie w afrykańskich lasach równikowych, lecz na egipskich grobowcach sprzed 4000 lat.
aukowcy twierdzą, że przodkowie tej rasy byli nie tylko stróżami, lecz przede wszystkim czworonożnymi towarzyszami faraonów. W Wielkiej Brytanii wyhodowano je po raz pierwszy dopiero w 1937 roku, zaś w Stanach Zjednoczonych w 1941 roku.
OPIS
asenji jest psem nietypowym. Wyróżnia się przede wszystkim tym, że… nie szczeka! Zamiast głośnego jazgotu właściciel może usłyszeć od podopiecznego odgłosy przypominające miauczenie kota, płacz dziecka czy nawet jodłowanie. Nie bez przyczyny jest on nazywany „kocim psem”. Jego wrodzony wdzięk i gracja w poruszaniu się, sposób mycia sierści, a także prawie całkowity brak psiego zapachu przypominają najprawdziwszego kociaka.
asenji jest psem wesołym, figlarnym, wymagającym dużej ilości zabaw. Jest też żądny kontaktu z opiekunem, ale w stosunku do obcych bywa powściągliwy. Jeśli właściciel nie zapewni mu odpowiedniej dawki miłości i zainteresowania, psiak „zrewanżuje się” swoją niezależnością i wszędobylstwem. Będzie się wspinał nawet na drzewo. A tresurze na pewno nie podda się z radością, mimo iż szybko się uczy.
SZATA
rótka, jedwabista
UMASZCZENIE
ude, czarne lub czarne podpalane z białymi znaczeniami na łapach i kryzie
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
rótka sierść nie jest kłopotliwa, jednak pies pozostawiony sam sobie, bez zabaw i wspólnych spacerów może być nieposłuszny. Warto pamiętać, że psy te nie przepadają za niskimi temperaturami.
Grupa V, Sekcja 6, nr wzorca 43
Wzrost
40-43 cm
Waga
10-11 kg
Długość życia
ok. 10-15 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Zair, Afryka Środkowa/Wielka Brytania
Ta pierwotna rasa psów została odnaleziona przez Europejczyków w Kotlinie Konga, gdzie była wykorzystywane przede wszystkim do naganiania zwierzyny podczas polowań. Jej wizerunki odnaleźć jednak można nie w afrykańskich lasach równikowych, lecz na egipskich grobowcach sprzed 4000 lat.
aukowcy twierdzą, że przodkowie tej rasy byli nie tylko stróżami, lecz przede wszystkim czworonożnymi towarzyszami faraonów. W Wielkiej Brytanii wyhodowano je po raz pierwszy dopiero w 1937 roku, zaś w Stanach Zjednoczonych w 1941 roku.
OPIS
asenji jest psem nietypowym. Wyróżnia się przede wszystkim tym, że… nie szczeka! Zamiast głośnego jazgotu właściciel może usłyszeć od podopiecznego odgłosy przypominające miauczenie kota, płacz dziecka czy nawet jodłowanie. Nie bez przyczyny jest on nazywany „kocim psem”. Jego wrodzony wdzięk i gracja w poruszaniu się, sposób mycia sierści, a także prawie całkowity brak psiego zapachu przypominają najprawdziwszego kociaka.
asenji jest psem wesołym, figlarnym, wymagającym dużej ilości zabaw. Jest też żądny kontaktu z opiekunem, ale w stosunku do obcych bywa powściągliwy. Jeśli właściciel nie zapewni mu odpowiedniej dawki miłości i zainteresowania, psiak „zrewanżuje się” swoją niezależnością i wszędobylstwem. Będzie się wspinał nawet na drzewo. A tresurze na pewno nie podda się z radością, mimo iż szybko się uczy.
SZATA
rótka, jedwabista
UMASZCZENIE
ude, czarne lub czarne podpalane z białymi znaczeniami na łapach i kryzie
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
rótka sierść nie jest kłopotliwa, jednak pies pozostawiony sam sobie, bez zabaw i wspólnych spacerów może być nieposłuszny. Warto pamiętać, że psy te nie przepadają za niskimi temperaturami.
Biszon kędzierzawy (bichon frisé)
Nr wzorca wg FCI
Grupa IX, Sekcja 1, nr wzorca 215
Wzrost
25-30 cm
Waga
5-6 kg
Długość życia
ok. 15 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Belgia/Francja
Mimo iż jest to rasa uznana jako francusko-belgijska, jego pochodzenie nie ogranicza się tylko do tych dwóch krajów. Pies ten był bowiem w średniowieczu dobrze znany także we Włoszech. Z kolei Hiszpanie przyczynili się do jego sprowadzenia na Teneryfę (stąd inna nazwa psa: Tenerife dog). Obecnie jest on popularny niemal na całym świecie: w USA, Wielkiej Brytanii, a także w Polsce.
owstanie tej rasy nie jest znane. Prawdopodobnie w jego żyłach płynie krew spaniela miniaturowego, pudla lub maltańczyka. Wiadomo jednak, iż bichon frisé był ulubionym czworonogiem francuskiej arystokracji. Po jej upadku pies był częstszym gościem cyrkowych aren niż dworów burżuazji. Rozkwit tej rasy przypadł na lata 30. ubiegłego wieku, kiedy to został uznany jego wzorzec i nazwa oznaczająca „kędzierzawego psa salonowego”.
OPIS
iszon kędzierzawy pełen jest gracji i radości. Ten typowy pies kanapowy ma jednak swój charakterek. Bywa niezależny i bardzo żywiołowy. Do szczęścia potrzebuje przede wszystkim zabawy. Za wszelką cenę próbuje przypodobać się swojemu opiekunowi, czarując go swym wdziękiem. Jednym słowem: mały pies o wielkim sercu.
est zawsze pogodny i mało szczeka. Uwielbia spacery, ale długie wędrówki nie są dla niego niezbędne. Wystarczy odpowiednia dawka zabaw w domu i na świeżym powietrzu, a przełoży się to na sporą porcję szczęścia.
SZATA
elikatna, jedwabista, dwuwarstwowa, cienka, o skręcających się loczkach
UMASZCZENIE
iałe
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ajwięcej czasu opiekun będzie musiał poświęcić na pielęgnację sierści biszona. Niewiele bowiem trzeba, aby z puszystej kuleczki przeistoczył się w wielki, brykający kołtun. Niezbędne więc będzie szczotkowanie, trymowanie oraz comiesięczna kąpiel, a także odpowiednie przycinanie.
Grupa IX, Sekcja 1, nr wzorca 215
Wzrost
25-30 cm
Waga
5-6 kg
Długość życia
ok. 15 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Belgia/Francja
Mimo iż jest to rasa uznana jako francusko-belgijska, jego pochodzenie nie ogranicza się tylko do tych dwóch krajów. Pies ten był bowiem w średniowieczu dobrze znany także we Włoszech. Z kolei Hiszpanie przyczynili się do jego sprowadzenia na Teneryfę (stąd inna nazwa psa: Tenerife dog). Obecnie jest on popularny niemal na całym świecie: w USA, Wielkiej Brytanii, a także w Polsce.
owstanie tej rasy nie jest znane. Prawdopodobnie w jego żyłach płynie krew spaniela miniaturowego, pudla lub maltańczyka. Wiadomo jednak, iż bichon frisé był ulubionym czworonogiem francuskiej arystokracji. Po jej upadku pies był częstszym gościem cyrkowych aren niż dworów burżuazji. Rozkwit tej rasy przypadł na lata 30. ubiegłego wieku, kiedy to został uznany jego wzorzec i nazwa oznaczająca „kędzierzawego psa salonowego”.
OPIS
iszon kędzierzawy pełen jest gracji i radości. Ten typowy pies kanapowy ma jednak swój charakterek. Bywa niezależny i bardzo żywiołowy. Do szczęścia potrzebuje przede wszystkim zabawy. Za wszelką cenę próbuje przypodobać się swojemu opiekunowi, czarując go swym wdziękiem. Jednym słowem: mały pies o wielkim sercu.
est zawsze pogodny i mało szczeka. Uwielbia spacery, ale długie wędrówki nie są dla niego niezbędne. Wystarczy odpowiednia dawka zabaw w domu i na świeżym powietrzu, a przełoży się to na sporą porcję szczęścia.
SZATA
elikatna, jedwabista, dwuwarstwowa, cienka, o skręcających się loczkach
UMASZCZENIE
iałe
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ajwięcej czasu opiekun będzie musiał poświęcić na pielęgnację sierści biszona. Niewiele bowiem trzeba, aby z puszystej kuleczki przeistoczył się w wielki, brykający kołtun. Niezbędne więc będzie szczotkowanie, trymowanie oraz comiesięczna kąpiel, a także odpowiednie przycinanie.
Bearded collie (Highland collie)
Nr wzorca wg FCI
Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 271
Wzrost
50-56 cm (pies), 47-52 cm (suka)
Waga
ok. 30 kg
Długość życia
ok. 12-16 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Wielka Brytania
Bearded collie należy do sekcji psów pasterskich. Pochodzi ze Szkocji, gdzie już w XVII wieku był wykorzystywany do stróżowania i zaganiania owiec. Na początku XX wieku rasa ta wymarła, jednakże została odtworzona w 1944 roku.
OPIS
racji swojego „pasterskiego” przeznaczenia pies ten doskonale czuje się na świeżym powietrzu. Uwielbia aktywny tryb życia, choć tereny miejskie nie są mu straszne. Wystarczy długi spacer po parku, by mógł dać upust swojej energii.
ies ten jest przyjacielsko nastawiony do ludzi. Jeśli jednak opiekun nie zapewni mu zajęcia, bearded collie może stać się wielkim, długowłosym „szkodnikiem” – będzie gryzł, szarpał i niszczył wszystko, co wpadnie mu w łapy.
a pewno ucieszyłaby go możliwość uczestniczenia w zawodach sportowych (agility, flyball), na których mógłby sprawdzić się wzorowo.
SZATA
ługa, dwuwarstwowa z miękkim podszerstkiem i twardym włosem okrywowym
UMASZCZENIE
iebieskie, płowe, szare, brunatne, czarne, brązowe, z dodatkiem (ale nie z przewagą) bieli na kufie, głowie, szyi, piersi, łapach i na końcu ogona
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ługa sierść wymaga częstej, czasochłonnej pielęgnacji, aby nie porobiły się na niej uciążliwe kołtuny. Pies wymaga konsekwentnego wychowania oraz długich spacerów.
Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 271
Wzrost
50-56 cm (pies), 47-52 cm (suka)
Waga
ok. 30 kg
Długość życia
ok. 12-16 lat
HISTORIA RASY
raj patronacki: Wielka Brytania
Bearded collie należy do sekcji psów pasterskich. Pochodzi ze Szkocji, gdzie już w XVII wieku był wykorzystywany do stróżowania i zaganiania owiec. Na początku XX wieku rasa ta wymarła, jednakże została odtworzona w 1944 roku.
OPIS
racji swojego „pasterskiego” przeznaczenia pies ten doskonale czuje się na świeżym powietrzu. Uwielbia aktywny tryb życia, choć tereny miejskie nie są mu straszne. Wystarczy długi spacer po parku, by mógł dać upust swojej energii.
ies ten jest przyjacielsko nastawiony do ludzi. Jeśli jednak opiekun nie zapewni mu zajęcia, bearded collie może stać się wielkim, długowłosym „szkodnikiem” – będzie gryzł, szarpał i niszczył wszystko, co wpadnie mu w łapy.
a pewno ucieszyłaby go możliwość uczestniczenia w zawodach sportowych (agility, flyball), na których mógłby sprawdzić się wzorowo.
SZATA
ługa, dwuwarstwowa z miękkim podszerstkiem i twardym włosem okrywowym
UMASZCZENIE
iebieskie, płowe, szare, brunatne, czarne, brązowe, z dodatkiem (ale nie z przewagą) bieli na kufie, głowie, szyi, piersi, łapach i na końcu ogona
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ługa sierść wymaga częstej, czasochłonnej pielęgnacji, aby nie porobiły się na niej uciążliwe kołtuny. Pies wymaga konsekwentnego wychowania oraz długich spacerów.
Akita Inu
Nr wzorca wg FCI
Grupa V, Sekcja 5, nr wzorca 255
Wzrost
67 cm (psy), 61 cm (suki)
Waga
35-45 kg (psy), 25-35 kg (suki)
Długość życia
ok. 14 lat
Fot. sxc.hu.
HISTORIA RASY
godnie z japońską historią rasy, Akita jest potomkiem myśliwskiego psa Matagi Inu. Jego nazwa wywodzi się od japońskiej prowincji Akita na wyspie Honsiu. Te myśliwskie szpice japońskie, które pojawiły się w Kraju Kwitnącej Wiśni wraz z imigrantami począwszy od 15.000 r. p.n.e. aż po 300 r. p.n.e., były pierwotnie wykorzystywane podczas polowań na dzikie zwierzęta, a także do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przedstawiciele tej rasy towarzyszyły samurajom, a dzięki wielkiemu poważaniu, jakim się cieszyły, znalazły swoje miejsce także na kartach japońskiej mitologii.
zasy wojny przyczyniły się do zmniejszenia populacji tych psów, dlatego w 1931 roku Japońskie Ministerstwo Wychowania uznało championy Akity Inu za skarb narodowy.
OPIS
ies ten jest odporny na trudne warunki pogodowe, ma zdecydowany charakter, lecz z natury jest spokojny i pełen godności. Drzemie w nim jednak łowiecka zawziętość, może więc zdominować właściciela, a dla obcych być mało tolerancyjny. Wymaga zatem konsekwentnego wychowywania, wówczas bardzo przywiązuje się do opiekuna. Jeśli nie poświęci się mu wystarczającej uwagi od małego, jako dorosłe mogą okazać się agresywne.
SZATA
ęsta, twarda, dwuwarstwowa
UMASZCZENIE
iałe, czerwone, pręgowane i sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami); każda barwa na białym tle z białymi znaczeniami po bokach kufy, na policzkach, na spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, a także po wewnętrznej stronie kończyn
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ierść – oprócz okresów linienia – nie wymaga wyjątkowej pielęgnacji, warto więc czas wolny poświęcić na wychowanie psiaka.
Grupa V, Sekcja 5, nr wzorca 255
Wzrost
67 cm (psy), 61 cm (suki)
Waga
35-45 kg (psy), 25-35 kg (suki)
Długość życia
ok. 14 lat
Fot. sxc.hu.
HISTORIA RASY
godnie z japońską historią rasy, Akita jest potomkiem myśliwskiego psa Matagi Inu. Jego nazwa wywodzi się od japońskiej prowincji Akita na wyspie Honsiu. Te myśliwskie szpice japońskie, które pojawiły się w Kraju Kwitnącej Wiśni wraz z imigrantami począwszy od 15.000 r. p.n.e. aż po 300 r. p.n.e., były pierwotnie wykorzystywane podczas polowań na dzikie zwierzęta, a także do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przedstawiciele tej rasy towarzyszyły samurajom, a dzięki wielkiemu poważaniu, jakim się cieszyły, znalazły swoje miejsce także na kartach japońskiej mitologii.
zasy wojny przyczyniły się do zmniejszenia populacji tych psów, dlatego w 1931 roku Japońskie Ministerstwo Wychowania uznało championy Akity Inu za skarb narodowy.
OPIS
ies ten jest odporny na trudne warunki pogodowe, ma zdecydowany charakter, lecz z natury jest spokojny i pełen godności. Drzemie w nim jednak łowiecka zawziętość, może więc zdominować właściciela, a dla obcych być mało tolerancyjny. Wymaga zatem konsekwentnego wychowywania, wówczas bardzo przywiązuje się do opiekuna. Jeśli nie poświęci się mu wystarczającej uwagi od małego, jako dorosłe mogą okazać się agresywne.
SZATA
ęsta, twarda, dwuwarstwowa
UMASZCZENIE
iałe, czerwone, pręgowane i sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami); każda barwa na białym tle z białymi znaczeniami po bokach kufy, na policzkach, na spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, a także po wewnętrznej stronie kończyn
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ierść – oprócz okresów linienia – nie wymaga wyjątkowej pielęgnacji, warto więc czas wolny poświęcić na wychowanie psiaka.
czwartek, 13 maja 2010
Bokser - jedna z ras psów, należąca, wg. klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicnej (FCI) do grupy II - pinczerów, sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów pasterskich, psów do bydła oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie mastifa. Należy do ras podlegających próbom pracy.
Spis treści [ukryj]
1 Rys historyczny
2 Wygląd
2.1 Szata i umaszczenie
3 Zachowanie i charakter
4 Użytkowość
5 Zdrowie i pielęgnacja
6 Popularność
7 Ciekawostki
8 Przypisy
9 Linki zewnętrzne
Rys historyczny [edytuj]
Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.
Wygląd [edytuj]
Szata i umaszczenie [edytuj]
Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie jest żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnorudobrązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.
Morda boksera
Zachowanie i charakter [edytuj]
Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Wadami w usposobieniu boksera są: złośliwość, podstępność, niezrównoważenie, brak temperamentu, bojaźliwość. Psy z wadami charakteru są eliminowane z dalszej hodowli. Ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przez ZKwP. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco: "Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać nań wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jako pies mało wymagającym a równocześnie bardzo czysty jest ceniony zarówno w rodzinie jak i jako pies obrończy, towarzyszący i służbowy."
Użytkowość [edytuj]
Pies towarzyszący, obrończy. Boksery używane są również w ratownictwie, w dogoterapii, jako psy policyjne.
Zdrowie i pielęgnacja [edytuj]
Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 11 lat. U psów tej rasy istnieje ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, tj. bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy. Bokser jako pies nieposiadający podszerstka, jest psem mało odpornym na chłód, dlatego trzymanie go w kojcach, budach jest niewskazane.
Popularność
W Polsce bardzo popularne są psy określane jako będące "w typie boksera", często pochodzące z krzyżówek z amstaffami lub innymi molosami, a także będące efektem wielopokoleniowego rozmnażania psów zbliżonych wyglądem do bokserów, jednak bez rodowodu. Rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi.
Spis treści [ukryj]
1 Rys historyczny
2 Wygląd
2.1 Szata i umaszczenie
3 Zachowanie i charakter
4 Użytkowość
5 Zdrowie i pielęgnacja
6 Popularność
7 Ciekawostki
8 Przypisy
9 Linki zewnętrzne
Rys historyczny [edytuj]
Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.
Wygląd [edytuj]
Szata i umaszczenie [edytuj]
Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie jest żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnorudobrązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.
Morda boksera
Zachowanie i charakter [edytuj]
Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Wadami w usposobieniu boksera są: złośliwość, podstępność, niezrównoważenie, brak temperamentu, bojaźliwość. Psy z wadami charakteru są eliminowane z dalszej hodowli. Ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przez ZKwP. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco: "Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać nań wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jako pies mało wymagającym a równocześnie bardzo czysty jest ceniony zarówno w rodzinie jak i jako pies obrończy, towarzyszący i służbowy."
Użytkowość [edytuj]
Pies towarzyszący, obrończy. Boksery używane są również w ratownictwie, w dogoterapii, jako psy policyjne.
Zdrowie i pielęgnacja [edytuj]
Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 11 lat. U psów tej rasy istnieje ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, tj. bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy. Bokser jako pies nieposiadający podszerstka, jest psem mało odpornym na chłód, dlatego trzymanie go w kojcach, budach jest niewskazane.
Popularność
W Polsce bardzo popularne są psy określane jako będące "w typie boksera", często pochodzące z krzyżówek z amstaffami lub innymi molosami, a także będące efektem wielopokoleniowego rozmnażania psów zbliżonych wyglądem do bokserów, jednak bez rodowodu. Rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi.
poniedziałek, 19 kwietnia 2010
Owczarek pirenejski
Owczarek pirenejski
Inne nazwy tej rasy psów: owczarek pirenejski, pies z Bagneres, pies z Azun, pies z Arbazie, Pyrenean Shepherd, Berger des Pyrenees, Petit Berger, Labrit, Berger Des Pyrenees, Pyr Shep
Klasyfikacja FCI: Grupa I. Owczarki i inne psy pasterskie z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła. Sekcja 1. Owczarki.
Nr FCI: 141 – (odmiana face normal) i 138 (face rase)
Pochodzenie rasy i data powstania: Francja, XVI w.n.e
Wrażenie ogólne
Owczarki pirenejskie zostały sklasyfikowane w dwóch typach: o kufie pokrytej dłuższym włosem (face normal Nr FCI 141) oraz odmiana o długim włosie z dużą ilością podszerstka i krótkowłosej kufie ( face race Nr FCI 138).
Owczarek pirenejski jest najmniejszym wśród francuskich owczarków. Jego gęsta sierść przypomina innego owczarka francuskiego – briarda. Charakterystyczna trójkątna głowa sprawia, że owczarek pirenejski długowłosy jest podobny do niedźwiadka.
Ma ciemne oczy o inteligentnym wyrazie otoczone powiekami o czarnych krawędziach,; krótką, porośniętą kosmatym włosem kufę. Uszy są z natury opadające, ale często są przycinane, przez co stają się stojące.
Odmiana krótkowłosa jest znacznie rzadsza, ale bywa na ogół nieco wyższa.
Przeznaczenie
Pierwotnie górski pies owczarski i stróżujący. Obecnie wciąż pies stróżujący i towarzyszący o wybitnum zacięciu sportowym.
Wymagania
Nadaje sie na pierwszego psa w rodzinie. Jest bardzo pojętnym psem i ponieważ chętnie się uczy jego wychowanie jest stosunkowo łatwe. Przedstawicieli tej rasy psów należy od czasu do czasu dokładnie szczotkować, ale pielęgnacja nie jest przesadnie czasochłonna. Bardzo duza potrzeba ruchu i wskazane jakieś zajęcie.
Owczarek pirenejski
Inne nazwy tej rasy psów: owczarek pirenejski, pies z Bagneres, pies z Azun, pies z Arbazie, Pyrenean Shepherd, Berger des Pyrenees, Petit Berger, Labrit, Berger Des Pyrenees, Pyr Shep
Klasyfikacja FCI: Grupa I. Owczarki i inne psy pasterskie z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła. Sekcja 1. Owczarki.
Nr FCI: 141 – (odmiana face normal) i 138 (face rase)
Pochodzenie rasy i data powstania: Francja, XVI w.n.e
Wrażenie ogólne
Owczarki pirenejskie zostały sklasyfikowane w dwóch typach: o kufie pokrytej dłuższym włosem (face normal Nr FCI 141) oraz odmiana o długim włosie z dużą ilością podszerstka i krótkowłosej kufie ( face race Nr FCI 138).
Owczarek pirenejski jest najmniejszym wśród francuskich owczarków. Jego gęsta sierść przypomina innego owczarka francuskiego – briarda. Charakterystyczna trójkątna głowa sprawia, że owczarek pirenejski długowłosy jest podobny do niedźwiadka.
Ma ciemne oczy o inteligentnym wyrazie otoczone powiekami o czarnych krawędziach,; krótką, porośniętą kosmatym włosem kufę. Uszy są z natury opadające, ale często są przycinane, przez co stają się stojące.
Odmiana krótkowłosa jest znacznie rzadsza, ale bywa na ogół nieco wyższa.
Przeznaczenie
Pierwotnie górski pies owczarski i stróżujący. Obecnie wciąż pies stróżujący i towarzyszący o wybitnum zacięciu sportowym.
Wymagania
Nadaje sie na pierwszego psa w rodzinie. Jest bardzo pojętnym psem i ponieważ chętnie się uczy jego wychowanie jest stosunkowo łatwe. Przedstawicieli tej rasy psów należy od czasu do czasu dokładnie szczotkować, ale pielęgnacja nie jest przesadnie czasochłonna. Bardzo duza potrzeba ruchu i wskazane jakieś zajęcie.
środa, 7 kwietnia 2010
Owczarek kaukaski
Inne nazwy tej rasy psów: owczarek kaukaski - Caucasian Ovtcharka, Caucasian Sheepdog, Caucasian Shepherd, Kavkaskaia Ovtcharka, Caucasian Owcharka, Caucasian Mountain dog, Sage Ghafghazi, Kavkazskai"a Ovtcharka.
Owczarek kaukaski wywodzi się od tybetańskiego mastifa, rasy pochodzącej z gór Tybetu, powstałej około 2000 lat temu. Pierwsze wzmianki o owczarkach kaukaskich pochodzą z końca XVIII w. z terenów Rosji. Jest to pies "zły", w potocznym rozumieniu tego słowa, i nieufny w stosunku do obcych, co czyni z niego doskonałego psa pasterskiego, stróżującego i obronnego.
Psy tej rasy czują się najwygodniej na dworze, mieszkając w dobrze ocieplonej budzie. Nie jest to pies dla każdego!!! To ściśle wyspecjalizowany pies pracujący, który jest bardzo niezależny i uparty. Wymaga właściciela, który również jest bardzo silny psychicznie i fizycznie, i który ma czas oraz dużo samodyscypliny, aby zapewnić mu właściwą socjalizację i stanowczy, konsekwentny trening.
wtorek, 6 kwietnia 2010
Akita Inu
Inne nazwy tej rasy psów: japoński akita, Akita, Akita Inu, Japanese Akita, Shishi Inu
Klasyfikacja FCI: Grupa V. Szpice i psy pierwotne. Sekcja 5. Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Nr FCI: 255
| Pochodzenie rasy i data powstania | Japonia, 3000 lat p.n.e. |
| Przeznaczenie | Pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Używany był także jako pies bojowy oraz obrońca i stróż z silnym instynktem terytorialnym. Obecnie jest to głównie pies towarzyszący, o bardzo silnym instynkcie obrończym i stróżującym |
| Wielkość miotu | Średnio 7 - 8 szczeniąt |
| Długość życia | 10 - 12 lat |
| Wzrost | Pies: około 67 cm. Suka: około 61 cm. |
| Waga | Pies: 35 - 45 kg. Suka: 25 - 35 kg. |
| Wymagania | Nie nadaje się dla początkujących właścicieli i nie jest dla każdego! Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, oraz logiką w postępowaniu a także być upartym o wiele bardziej niż akita. Rasa ta posiada natomiast imiarkowaną potrzebę ruchu, a jej szata jest łatwa w pielęgnacji, ale silnie linieje |
| Stosunek do dzieci | Bardzo dobry, ale większość dzieci akita traktuje niżej w hierarchii, będzie kochał "swoje" dzieci i będzie się nimi opiekował, a kolegów swoich podopiecznych może potraktować jak intruzów i stanowi dla nich potencjalne niebezpieczeństwo. |
| Stosunek do obcych | Rzadko akita jest wylewny i wesoło witający obce osoby, jednak przy swoim panu, nienagannie zachowa się wobec każdego, ale tylko w obecności właściciela, nie wolno zostawiać go sam na sam z naszymi gośćmi, gdyż natychmiast staje się szefem i kończy się jego tolerancja - przestaje być miłym psem i zazwyczaj zamienia wszystkich obecnych w "figury woskowe" |
| Stosunek do psów | Nietolerancyjny i często sam prowokuje inne psy do bijatyki |
| Stosunek do innych zwierząt | Akita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by unikać zagrożenia dla dzikich, czy domowych zwierząt. Akita może zaprzyjaźnić się z kotem lub go zaledwie tolerować, ale obcego kota, który zapędzi się na ogród może odłowić. |
Wrażenie ogólne
Akita Inu to duży, mocny, harmonijnie zbudowany pies o dużej masie. Przypomina z wyglądu swoich kuzynów ciągnących zaprzęgi. Jego stojące uszy i zwinięty ogon już na pierwszy rzut oka wskazuje na przynależność tego psa do grupy szpiców, a duża i szeroka głowa przypomina nieco głowę niedźwiedzia. Akita Inu posiada silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa. To pod każdym względem okazały i elegancki pies wzbudzający respekt swym wyglądem.Szata
Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała.Umaszczenie
Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi (koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”.(Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn).
Historia rasy
Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków.Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem, której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość.
Akita nazwę swą wzięła od krainy swego pochodzenia -prefektury Akita na Honshu. Nazwa Akita inu nie była używana do wrześnie 1931, kiedy to Akita ogłoszona została skarbem narodowym Japonii.
Wcześniej znane były jako psy Odate od miasta na Honshu. Nie wiadomo kiedy Akita została udomowiona. Przodkowie Akit przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat p.n.e. po 300 p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa tzw. torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nie istniejącego dzisiaj Nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnych akit. Nippon inu był to pies średniej wielkości, z zakręconym ogonem i spiczastymi uszami, Nippon inu były używane do polowan przez ówczesnych myśliwych zwanych matagi na azjatyckiego czarnego niedźwiedzia i inną gruba zwierzynę. Psy te też były zwane zwykle matagi inu.
Ostatnie badania DNA dowiodły, że Akita jest pośród najbardziej pierwotnych ras psów na świecie.
W okresie Edo ( 1615-1868 ) klan Satake zdecydował poprzeć walki psów, które miały służyc jako rozrywka dla samurajów. Walki psów stały się szczególnie popularne w okręgu Odate. A entuzjaści walk psich zaczęli krzyżować matagi inu z miejscowymi psami. Te psy, które potem przekształciły się w Akitę, nazywane były wówczas Odate inu. Po restauracji Meiji ( ok. 1868) ludzie zaczęli krzyżowac Akitę z wieloma psami z różnych rejonów Japonii, jak np. z Tosa inu.
Restauracja Meiji zakończyła również wieloletnią izolację Japoniii a duże zachodnie psy zaczęły napływać do Japonii. W rezultacie, Akita skrzyżowana została również z Owczarkiem Niemiecki, Dogiem Niemieckim i z mastifami. Wynikiem tego była utrata wielu cech charakterystycznych dla szpica. Później krzyżowano jeszcze z Hokkaido i Karafuto ( znane również jako Sachalinski Husky).
W okresie Taisho ( 1912 - 1926 ) zaczął się powoli rozwijac ruch na rzecz ochrony czystości rasy Akita. Japoński zoolog Watase Shozaburo, twórca Prawa o ochronie Naturalnych monumentów/skarbów, pracował również nad ochroną rasy Akita. W wyniku czego w 1927 utworzono Fundacje, a w 1931 -9 psów rasy Akita inu mianowano Monumentami Przyrody. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało Akite inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. W 1932 ukazał się artykuł o wiernym Hachiko w Asahi Shinbun,co spowodowało popularność tej rasy. Gdy w 1937 roku, Helen Keller odwiedziła prefekturę Akita, wyznała, że chciałaby mieć akitę. W ciągu miesiąca otrzymała psa Kamikaze-go, a gdy ten zmarł jakiś czas później, natychmiast wysłano jej brata Kamikaze-go -Kenzana-go . Do 1938 ustalono standard rasy i organizowano wystawy. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk. Walki psów zostały zakazane w Japonii przez cesarza Hirochito w 1908r.
W czasie II wojny Światowej liczba akit bardzo zmalała, głównie z powodu braku pożywienia. Ponadto, w życie weszło zarządzenie, by uzyskiwać ze wszystkich psów poza Owczarkami Niemieckimi, futro na uniformy. Wielu ludzi zaczęło krzyżować akity z owczarkami, by uniknąć zagłady akit. Gdy wojna się skończyła, pozostało mniej niż dwadzieścia czystych Akit.
Akity, które miały wiele cech Owczarka Niemieckiego nazywa się teraz psami z linii Dewa. Wracający po wojnie żołnierze amerykańscy zabierali z sobą akity z domieszką owczarków niemieckich(linia Dewa)zainteresowanie tą rasą w Stanach Zjednoczonych zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.
Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei, która nie zostawiła po sobie potomstwa. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tej rasy wzrasta.
Od momentu podziału rasy w 1999 roku -na Aitę Inu i Dużego Psa Japońskiego nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic u obu ras i znaczący rozwój obu ras, które znalazły liczne grona miłośników.
Od 1999 Duży Pies Japoński uznany za psa w typie molosa trafił do II grupy (Akita inu -jako szpic był zawsze w grupie V) -tudzież pod tą nazwą -Duży Japoński Pies istniał do 2006.Początkowo,kiedy dochodziło do znaczących sporów na temat różnic w budowie akit Japończycy nie chcieli uznać w nazwie tych psów nazwy Akita - tudzież chcieli odróżnić te psy od akit w ogóle stąd nazwa Duży Pies Japoński, poza tym nie chciano w Japonii pogodzić się z kojarzeniem Akity z jakimkolwiek innym krajem niż Japonia. Niemniej jednak w 2006 roku doszło do ponownej zmiany i Duży Pies Japoński stał się Akitą Amerykańską i wrócił do grupy V -do szpiców.
Charakter i zachowanie
Jeszcze bardziej niż wygląd akity zafascynować może jego charakter. Wiemy już ,że był psem myśliwskim, że był także psem bojowym, że był obrońcą i stróżem z silnym instynktem terytorialnym i olbrzymią nieufnością do wszystkich istot spoza swojego stada. Wiemy także, że bardzo silnie przywiązuje się do swojej rodziny, szczególnie zaś do jednej osoby, której przewodnictwo potrafi bezwarunkowo zaakceptować .Trudno opisać wszelkie meandry charakteru akity w paru zdaniach. Generalnie jest to pies, o którym można śmiało stwierdzić ,iż jest warunkowo udomowionym wilkiem. Dlaczego? Otóż żadne najbardziej "aksamitne" warunki, trwające wiele lat nie przekreślą w akicie umiejętności przystosowawczych, umiejętności łowczych, czy instynktu ochrony swojego terytorium przed intruzami - akita spędzi kilka lat na życiu "kanapowym" a kiedy tylko nadarzy się okazja-zapoluje, choć nigdy tego dotąd nie zrobił(wiele dzikich zwierząt w niewoli zatraca instynkty łowcze ,albo zatraca możliwości fizyczne i nie ma kondycji potrzebnej do upolowania zwierzęcia). Akita jest "przedsiębiorcza"- jeśli uzna ,iż nie ma dostatecznej kondycji wymyśli coś by upolować jakiegoś mniej uważnego, czy mniej zwinnego zwierzaka .Techniki podchodów i pomysłowość ma niesłychaną, spryt oraz błyskawiczną ocenę sytuacji- włącznie z rozpracowaniem możliwości przeciwnika. Akita może zaprzyjaźnić się z kotem lub go zaledwie tolerować, ale obcego kota, który zapędzi się na ogród może odłowić.
Akita zawsze będzie miał instynkt pilnowania swego terytorium. Jego terytorium to będzie także auto, czy jakiekolwiek miejsce, gdzie jego stado będzie przebywało choćby prze chwilę, a podczas wędrówek po lesie i górach, jeśli gdzieś w oddali zobaczy człowieka, zawsze zwróci naszą uwagę, że nie jesteśmy sami, nigdy natomiast nie obwieszcza głosem kiedy zobaczy dzikie zwierzę. Akita nie jest psem, który szczeka bez potrzeby, potrafi przyzwyczaić się do dużego ruchu przechodniów obok swojego podwórka, jednak jeśli jakaś osoba zwolni, zacznie się rozglądać lub czekając na kogoś chodzić tam i z powrotem, akita natychmiast zacznie go bacznie obserwować, wszelkie dla niego podejrzane czyjeś zachowanie obwieści szczekaniem.
Poza szczekaniem używa szerokiej gamy dźwięków, jest gadułą i dyskutantem, ale większość dźwięków, jakie używa akita, na co dzień jest zarezerwowana dla własnej rodziny i stada. Tylko akita potrafi ryczeć z radości wykonując przy tym swój taniec, potrzebne są mu przy tym jakieś akcesoria-może być to zabawka, a jeśli nie ma takowej pod "pyskiem" to złapie cokolwiek: kapeć, skarpetkę, lub nawet listek czy maleńki kawałek papierka, (kiedy podczas prezentacji akit w biegu na ringu komuś odpadnie karteczka z numerkiem to każdy akita przebiegający obok papierka próbuje go wsiąść w pysk, co zawsze rozbawia widzów).Jest to jedna z najbardziej charakterystycznych cech akity - jego taniec radości. Niesamowite, że wiele z akit nie potrafi wykonać tego rytuału "ryczącego tańca" przy obcych osobach. Akity mają jakby dwa oblicza :jedno dla swoich inne przy obcych.
Rzadko akita jest wylewny i wesoło witający obce osoby, jednak przy swoim panu, nienagannie zachowa się wobec każdego, ale tylko w obecności właściciela, nie wolno zostawiać go sam na sam z naszymi gośćmi, gdyż natychmiast staje się szefem i kończy się jego tolerancja -przestaje być miłym psem i zazwyczaj zamienia wszystkich obecnych w "figury woskowe" do czasu powrotu właściciela - znam parę takich relacji, zresztą sama tego doświadczyłam i zapewniam jest to jedno z najbardziej niesamowitych przeżyć - akita wtedy jest tak sugestywna i stanowcza, iż nie znam nikogo ,kto by się odważył temu sprzeciwić -a właściwie akita nie robi nic szczególnego, potrafi samym spojrzeniem wyrazić ,że nikt nie ma prawa niczego dotknąć i nie ruszać się gdyż każdy ruch może skończyć się źle, jeśli ktoś się nie podporządkuje usłyszy bardzo przekonujące dźwięki, że na pewno nie żartuje.
Na swoim terytorium ma zwyczaj obserwować otoczenie leżąc na jakimś podwyższeniu ,by mieć wszystko na oku.
Ponieważ dorosła akita to pies pokaźnych rozmiarów i z jeszcze większymi możliwościami niż jego wielkość na to wskazuje, musi być odpowiednio zsocjalizowana i szkolona w zakresie posłuszeństwa, tak by zawsze na przywołanie wracała, inaczej niemożliwe będzie w przyszłości spuszczanie akity ze smyczy. Ponieważ akity w swym charakterze maja silnie wpisany instynkt dominacji(niejako "wiedzą", ze ten który rządzi ma najwięcej przywilejów, choć tez i obowiązków) trzeba bardzo zdecydowanie i starannie uzyskać nad nim dominację i stać się mądrym i konsekwentnym przewodnikiem.
Naprawdę warto się potrudzić nad wychowaniem akity, bo obcowanie z dobrze wychowanym psem tej rasy daje ogromną radość.
Akita bierze życie bardzo na serio, i bardzo je szanuje, tak swoje własne jak i tych, których kocha. Natomiast intruza, czy ofiarę łowów traktuje bezwzględnie i bez cienia litości. Hierarchia stada raz ustalona jest u akity święta, niemniej jednak w sytuacji zmiany stada hierarchia zaczyna być ustalana na nowo.
Akita doskonale odczytuje mowę ciała człowieka, czy zwierzęcia ,na którym skupi swą uwagę, można powiedzieć że jest świetnym psychologiem i strategiem, co daje mu niesamowite wręcz możliwości przystosowawcze, potrafi obserwować czyjeś zachowanie i rozszyfrować czyjeś intencje.
Akita, któremu zdarzy się zagubić (może się zdarzyć iż na wycieczce w lesie pogoni za zwierzyną) -wróci zawsze w to miejsce ,z którego wystartował, choćby mu to zajęło nawet kilka dni i najciekawsze jest to, iż wrodzona nieufność do obcych ludzi nie pozwoli mu na to by się ujawnić, to on obserwuje nie będąc widzianym, wyjdzie ze swego ukrycia dopiero kiedy w tym miejscu pojawi się jego właściciel nieustający też w poszukiwaniach. Jeśli jest w okolicach, które zna może szybciej wrócić do domu, niż poszukująca go osoba.
Choroby i problemy zdrowotne
To zdrowa i odporna na choroby rasa psów. Generalnie głównym problemem jest dysplazja stawu skokowego. Zdarzają się także problemy z oczami, a wśród nich najczęstsze to podwinięcie powieki (eyelid entropion) mogące spowodować długotrwałe drażnienie rogówki, w wyniku, czego może dojść do jej uszkodzenia; oraz postępujący zanik siatkówki (PRA)Pielęgnacja
Ta rasa psów jest bardzo łatwa w pielęgnacji, ale silnie linieje.Idealny dom
Akita Inu dostosuje się do każdych warunków. Wskazany jest niemniej jednak dom z działką, gdyż pies ten uwielbia spędzać czas na dworze. W dni wyjątkowo upalne powinien mieć jednak zapewniony dostęp do chłodnego miejsca, najlepiej piwnicy w domu.Aktywność
Nie jest to przesadnie aktywny pies i posiada umiarkowaną potrzebę ruchu. Niemniej jednak uwielbia chodzić na spacery i baraszkować w krzakach, ale uwaga na silny instynkt łowiecki tej rasy psów.Wychowanie
Akita dopasowuje sie genialnie do wszelkich warunków, w których wzrasta . Ważne jest by od wczesnego szczenięctwa poznał jak najwięcej nowego, jeśli chcemy by akceptował bez obaw późniejsze środowisko, w którym będzie egzystował z swoja rodzina. Nauczyć akitę można niemalże wszystkiego, no może byłby problem przyuczyć go do zaganiania zwierząt, ogólnie do pasterstwa. W dużym stopniu można zagłuszyć jego wrodzoną nieufność do ludzi spoza własnej rodziny, można zaprzyjaźnić go z wieloma różnymi zwierzętami, na które sam bez naszego udziału najchętniej by po prostu polował. Można nauczyć go spokojnego zachowania na obcym terenie (akita niejako wie, że na obcym terytorium rządzi ktoś inny, kto może go lub jego rodzinę zaatakować). Jeśli nie jest dostatecznie obyty np. z atmosfera panującą na wystawach, może zachować się lękliwie lub agresywnie-ma to także związek z stopniem zażyłości z przewodnikiem i hierarchią ,jaka miedzy nimi panuje. Jeśli jego właściciel jest człowiekiem słabym, nie umiał objąć przywództwa w stadzie - akita będzie odczuwał dyskomfort, przewidując napaść z niespodziewanej strony, czuje się też zobowiązany do obrony swojego niepewnie czującego się członka stada i wtedy zawsze w widoczny sposób akita zachowuje się nerwowo- i albo sam prowokuje inne psy do bijatyki(wychodząc z założenia, że atak będzie najlepsza obroną)- albo wyraźnie zachowuje się bardzo lękliwie.
Jako szczeniak akita jest ostrożny i musi się dokładnie zapoznawać z nowościami, zanim zacznie swobodnie zachowywać się w nowych sytuacjach, czy wobec nowo poznanych osob, czy innych zwierząt. W szczenięctwie pod okiem matki, czy w towarzystwie rodzeństwa, czy tez ludzkiego przewodnika uczy się bardzo szybko, dzięki wrodzonej ostrożności, a także dużej uwadze skupionej na nowościach i wielkiej wrażliwości na nieprzyjemne doznania. Zazwyczaj po jednej próbie zapamiętuje, co jest przyjemne i co się opłaca, a co nie. Trzeba z nim postępować bardzo stanowczo i zarazem delikatnie, karcenie trzeba ograniczyć do potargania za fałdę skóry na karku (podobnie, jak to czyni psia matka),można równocześnie z tym użyć słownej reprymendy, np. nie ruszaj i to wystarcza małemu akicie by więcej nie próbował np. brać do pyszczka i podgryzać niedozwolonych przedmiotów, dobrze też zaraz po takim skarceniu dać mu jego zabawkę(akita powinien mieć liczne zabawki" akcesoria" i szybko nauczy się używać swoich rzeczy i nie będzie niszczył tych. które przynależą człowiekowi) W przyszłości wystarczy słowna reprymenda na jakieś niepożądane zachowanie wydana bardzo stanowczym głosem. Bardzo istotne jest by zdawać sobie sprawę, "czym skorupka za młodu.." Niedopuszczalne jest wieczne stosowanie do szczeniaka "ciukania" i rozczulania się nad wszystkim i co chwilę żałowania pieska oraz nagradzania wybuchami radości tylko na jego szczenięce zachowania. Od malca akity już trzeba wiele wymagać ,stawiać mu różne zadania i chwalić, kiedy je wykona dobrze i ważne by w rodzinie umówić się na jednorodne traktowanie, by nie ogłupiać malca diametralnie różnym stosunkiem wielu osób w rodzinie(jedna osoba uczy i skarci, inna pożałuje i wynagrodzi pieskowi odniesioną przykrość).Poza tym trzeba ciągle pamiętać o potrzebach pieska adekwatnie do wieku, czyli ilość i jakość posiłków, częstość załatwiania potrzeb fizjologicznych, snu ,spacerków ,zabawy i szkolenia. I co jeszcze bardzo ważne to my decydujemy nie psiak, my dajemy sygnał do zabawy, my decydujemy o jej zakończeniu itd.
Akita jest psem, który nie ufa bezwarunkowo i nie wybacza wszystkiego, nie lubi też zbyt skomplikowanych żartów. Niełatwo zdobyć pełne zaufanie akity, ale warto się potrudzić, na pewno nie wolno pozostawić mu tzw." wolnej ręki" gdyż dość szybko uzna, iż jest szefem, a wtedy to on zaczyna decydować i co za tym idzie zacznie rozkazywać.
Akita może być wspaniałym towarzyszem człowieka i przyjacielem całej rodziny, może wspaniale znosić towarzystwo obcych dla niego ludzi, naszych znajomych, a nawet tych, których dopiero poznajemy. Akita może zachowywać się bardzo dostojnie w towarzystwie obcych psów i nie zaczepiać ich do ataku, może zaprzyjaźnić się z wieloma innymi, obcymi mu nawet psami, może żyć w wielkiej komitywie z kotem, a także z wszystkimi zwierzakami, które odpowiednio mu przedstawimy, może być niezwykle tolerancyjny i delikatny wobec nawet malutkich dzieci, a z większymi bawić się bez uczynienia im krzywdy. Trzeba tylko umieć go dobrze wychować, a podstawą dobrego wychowania akity jest znać podstawy behawioryzmu i samemu umieć jasno, czytelnie przekazać akicie tę wiedzę.
Można powiedzieć, że akita jest bardzo wrażliwym delikatnym psem, unikającym w szczenięctwie instynktownie sytuacji uznanych przez niego za niebezpieczne. Ponieważ niedostateczna socjalizacja w szczenięctwie może spowodować, iż akita będzie zdziczałym nieufnym i wręcz strachliwie reagującym na nowości psem -trzeba bardzo starannie socjalizować szczenięta i tu pole do popisu mają hodowcy. Trzeba pamiętać, iż kluczowym okresem dla zbudowania mocnej i wspaniałej psychiki akity jest okres miedzy 3-7 tygodniem życia.
W życiu malca rozróżniamy kilka bardzo ważnych etapów i tak: miedzy 3-7 tygodniem życia, kiedy to malec zaczyna stawiać pierwsze kroki i poznawać wszystko, ważny jest też bardzo etap między 3-5 miesiącem życia-kiedy to akita mimo wcześniejszej prawidłowej edukacji i odważnych poczynań nawet w nowych dla niego środowiskach -staje się ponownie ostrożnym,a nawet sprawiającym wrażenie lękliwego psa-ważne by w tym czasie nie spotykały go niemiłe doznania płynące od ludzi, ani od zwierząt, bo jest to okres wzmożonej nieufności do świata zewnętrznego. Jest to związane z budzeniem się świadomości,iż każdy nowy teren ma swojego szefa, że nowa istota może chcieć z nim stoczyć walkę o przewodnictwo(w tym czasie szczenięta bardzo zdecydowanie i często zaciekle toczą z sobą walki ustalające hierarchię).W tym czasie trzeba uzbroić się w wielką cierpliwość, bo szczeniak często może reagować strachem na wiele komend i ważne by w tym czasie nasze komendy wobec niego były wydawane spokojnym, choć stanowczym tonem głosu i by nie robić zbyt energicznych ruchów przy wydawanych poleceniach.
Następnym ważnym etapem jest okres dojrzewania, który zaczyna się u niektórych od 6 miesiąca życia, ale u większości znanych mi akit dopiero ok.8 miesiąca życia. Wtedy budzące się w akicie hormony sprawiają, iż z jednej strony młodzik zaczyna robić się buńczuczny i czasem ma przebłyski nadmiernej zuchwałości -a z drugiej strony miewa stany lęku, często z niezrozumiałej przyczyny -spotkałam się z określeniem na ten okres życia akity -GHOST PERIOD -"okres duchów"(Szwedzi tak określają) i okres ten trwa często do 15-18 miesiąca życia. Ważne w tym czasie jest by już ostatecznie i stanowczo ustalić miejsce w stadzie i nie starać się na silę przymuszać do przebywania w pewnych miejscach, które psa nastrajają negatywnie. W tym także czasie, po intensywnym wzroście należy dalej bardzo wysokowartościowo karmić akitę z uzupełnieniem mikro i makroelementów (bardzo ważne są Mg i Ca),gdyż w tym czasie akita ma wzmożony popyt na nie.
Stosunek do dzieci - wszystko zależy od tego, czy w wczesnym szczenięctwie akita miał kontakt z dziecmi, no i jaki był to kontakt, także bardzo wiele zależy od rodziców dzieci, od ich zdolności wychowawczych. Ci, którzy umieją wychowywać konsekwentnie dziecko, będą także umieli wychować akitę i dobrze pokierować wzajemną relacją dziecko - akita. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że nie wolno zostawiać akity sam na sam z dziećmi i ich kolegami, gdyż większość dzieci akita traktuje niżej w hierarchii, będzie kochał "swoje" dzieci i będzie się nimi opiekował, a kolegów swoich podopiecznych może potraktować jak intruzów i stanowi dla nich potencjalne niebezpieczeństwo.
Jako szczeniak akita jest ostrożny i musi się dokładnie zapoznawać z nowościami, zanim zacznie swobodnie zachowywać się w nowych sytuacjach, czy wobec nowo poznanych osob, czy innych zwierząt. W szczenięctwie pod okiem matki, czy w towarzystwie rodzeństwa, czy tez ludzkiego przewodnika uczy się bardzo szybko, dzięki wrodzonej ostrożności, a także dużej uwadze skupionej na nowościach i wielkiej wrażliwości na nieprzyjemne doznania. Zazwyczaj po jednej próbie zapamiętuje, co jest przyjemne i co się opłaca, a co nie. Trzeba z nim postępować bardzo stanowczo i zarazem delikatnie, karcenie trzeba ograniczyć do potargania za fałdę skóry na karku (podobnie, jak to czyni psia matka),można równocześnie z tym użyć słownej reprymendy, np. nie ruszaj i to wystarcza małemu akicie by więcej nie próbował np. brać do pyszczka i podgryzać niedozwolonych przedmiotów, dobrze też zaraz po takim skarceniu dać mu jego zabawkę(akita powinien mieć liczne zabawki" akcesoria" i szybko nauczy się używać swoich rzeczy i nie będzie niszczył tych. które przynależą człowiekowi) W przyszłości wystarczy słowna reprymenda na jakieś niepożądane zachowanie wydana bardzo stanowczym głosem. Bardzo istotne jest by zdawać sobie sprawę, "czym skorupka za młodu.." Niedopuszczalne jest wieczne stosowanie do szczeniaka "ciukania" i rozczulania się nad wszystkim i co chwilę żałowania pieska oraz nagradzania wybuchami radości tylko na jego szczenięce zachowania. Od malca akity już trzeba wiele wymagać ,stawiać mu różne zadania i chwalić, kiedy je wykona dobrze i ważne by w rodzinie umówić się na jednorodne traktowanie, by nie ogłupiać malca diametralnie różnym stosunkiem wielu osób w rodzinie(jedna osoba uczy i skarci, inna pożałuje i wynagrodzi pieskowi odniesioną przykrość).Poza tym trzeba ciągle pamiętać o potrzebach pieska adekwatnie do wieku, czyli ilość i jakość posiłków, częstość załatwiania potrzeb fizjologicznych, snu ,spacerków ,zabawy i szkolenia. I co jeszcze bardzo ważne to my decydujemy nie psiak, my dajemy sygnał do zabawy, my decydujemy o jej zakończeniu itd.
Akita jest psem, który nie ufa bezwarunkowo i nie wybacza wszystkiego, nie lubi też zbyt skomplikowanych żartów. Niełatwo zdobyć pełne zaufanie akity, ale warto się potrudzić, na pewno nie wolno pozostawić mu tzw." wolnej ręki" gdyż dość szybko uzna, iż jest szefem, a wtedy to on zaczyna decydować i co za tym idzie zacznie rozkazywać.
Akita może być wspaniałym towarzyszem człowieka i przyjacielem całej rodziny, może wspaniale znosić towarzystwo obcych dla niego ludzi, naszych znajomych, a nawet tych, których dopiero poznajemy. Akita może zachowywać się bardzo dostojnie w towarzystwie obcych psów i nie zaczepiać ich do ataku, może zaprzyjaźnić się z wieloma innymi, obcymi mu nawet psami, może żyć w wielkiej komitywie z kotem, a także z wszystkimi zwierzakami, które odpowiednio mu przedstawimy, może być niezwykle tolerancyjny i delikatny wobec nawet malutkich dzieci, a z większymi bawić się bez uczynienia im krzywdy. Trzeba tylko umieć go dobrze wychować, a podstawą dobrego wychowania akity jest znać podstawy behawioryzmu i samemu umieć jasno, czytelnie przekazać akicie tę wiedzę.
Można powiedzieć, że akita jest bardzo wrażliwym delikatnym psem, unikającym w szczenięctwie instynktownie sytuacji uznanych przez niego za niebezpieczne. Ponieważ niedostateczna socjalizacja w szczenięctwie może spowodować, iż akita będzie zdziczałym nieufnym i wręcz strachliwie reagującym na nowości psem -trzeba bardzo starannie socjalizować szczenięta i tu pole do popisu mają hodowcy. Trzeba pamiętać, iż kluczowym okresem dla zbudowania mocnej i wspaniałej psychiki akity jest okres miedzy 3-7 tygodniem życia.
W życiu malca rozróżniamy kilka bardzo ważnych etapów i tak: miedzy 3-7 tygodniem życia, kiedy to malec zaczyna stawiać pierwsze kroki i poznawać wszystko, ważny jest też bardzo etap między 3-5 miesiącem życia-kiedy to akita mimo wcześniejszej prawidłowej edukacji i odważnych poczynań nawet w nowych dla niego środowiskach -staje się ponownie ostrożnym,a nawet sprawiającym wrażenie lękliwego psa-ważne by w tym czasie nie spotykały go niemiłe doznania płynące od ludzi, ani od zwierząt, bo jest to okres wzmożonej nieufności do świata zewnętrznego. Jest to związane z budzeniem się świadomości,iż każdy nowy teren ma swojego szefa, że nowa istota może chcieć z nim stoczyć walkę o przewodnictwo(w tym czasie szczenięta bardzo zdecydowanie i często zaciekle toczą z sobą walki ustalające hierarchię).W tym czasie trzeba uzbroić się w wielką cierpliwość, bo szczeniak często może reagować strachem na wiele komend i ważne by w tym czasie nasze komendy wobec niego były wydawane spokojnym, choć stanowczym tonem głosu i by nie robić zbyt energicznych ruchów przy wydawanych poleceniach.
Następnym ważnym etapem jest okres dojrzewania, który zaczyna się u niektórych od 6 miesiąca życia, ale u większości znanych mi akit dopiero ok.8 miesiąca życia. Wtedy budzące się w akicie hormony sprawiają, iż z jednej strony młodzik zaczyna robić się buńczuczny i czasem ma przebłyski nadmiernej zuchwałości -a z drugiej strony miewa stany lęku, często z niezrozumiałej przyczyny -spotkałam się z określeniem na ten okres życia akity -GHOST PERIOD -"okres duchów"(Szwedzi tak określają) i okres ten trwa często do 15-18 miesiąca życia. Ważne w tym czasie jest by już ostatecznie i stanowczo ustalić miejsce w stadzie i nie starać się na silę przymuszać do przebywania w pewnych miejscach, które psa nastrajają negatywnie. W tym także czasie, po intensywnym wzroście należy dalej bardzo wysokowartościowo karmić akitę z uzupełnieniem mikro i makroelementów (bardzo ważne są Mg i Ca),gdyż w tym czasie akita ma wzmożony popyt na nie.
Stosunek do dzieci - wszystko zależy od tego, czy w wczesnym szczenięctwie akita miał kontakt z dziecmi, no i jaki był to kontakt, także bardzo wiele zależy od rodziców dzieci, od ich zdolności wychowawczych. Ci, którzy umieją wychowywać konsekwentnie dziecko, będą także umieli wychować akitę i dobrze pokierować wzajemną relacją dziecko - akita. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że nie wolno zostawiać akity sam na sam z dziećmi i ich kolegami, gdyż większość dzieci akita traktuje niżej w hierarchii, będzie kochał "swoje" dzieci i będzie się nimi opiekował, a kolegów swoich podopiecznych może potraktować jak intruzów i stanowi dla nich potencjalne niebezpieczeństwo.
AKITA NIE JEST PSEM DLA KAŻDEGO
Należy zdawać sobie sprawę z tego, że tak dynamiczny w działaniu pies nie jest psem dla każdego. Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, oraz logiką w postępowaniu a także być upartym o wiele bardziej niż akita, a czasem tak samo jak akita szybko i bezkompromisowo zareagować. Należy pamiętać, że akity doskonale poznają i "czują" intencje ludzi i potrafią rozszyfrować fałsz, pod przykrywką sympatii do nas i mogą taką osobę nawet próbować zaatakować. Proszę pamiętać, że akita nie pozna się na żartach obcych ludzi a zawłaszcza dzieci.
Trzeba zdawać sobie sprawę z możliwości akity, ktore są zapisane w jego instynktach, jest to pies niezwykle zwinny i nieustępliwy w walce i nie wolno zaniedbać jego wychowania i nie dopuszczać do sytuacji, której akita "pokaże, na co go stać" Jest psem" jednej akcji", pozornie leniwy i z umiarkowanym temperamentem, w momencie zagrożenia, czy rozochocony w zabawie lub łowach potrafi być niewiarygodnie zwinny i szybki, tak bardzo, ze może wprawić w zdumienie każdego.
Akita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by unikać zagrożenia dla dzikich, czy domowych zwierząt.
A nauczkę potrafią dać znacznie większemu od siebie intruzowi, który naruszy jego terytorium lub zrobi zamach na spokój jego rodziny.
Dlatego zawsze należy pamiętać, że akita nie traci nic z swej pierwotnej "dzikości", zdolności do pewnych reakcji, o które wielu ludzi nigdy by nie posądziło tego często wyglądającego na "flegmatycznego misia" psa.
RADY DLA KUPUJĄCEGO AKITĘ
Najpierw dokładnie przeanalizujmy, co wyżej, potem poznajmy różne hodowle, zainteresujmy się, jak hodowca socjalizuje szczenięta, poznajmy rodziców szczenięcia, zażyczmy sobie małej eskapady z wybranym szczenięciem do pobliskiego miasteczka i zobaczmy jak się zachowuje, to wszystko jest ważne.
Dowiedzmy się jak żywione są wszystkie akity w hodowli i najlepiej byśmy ich jak najwięcej zobaczyli, poznali, poobserwowali.
Można poprosić hodowcę o zrobienie paru testów pod jego okiem ,jak reagują na jedzenie, na siebie nawzajem itd. Ważne jest żeby maluch delikatnie brał z ręki jedzenie nie raniąc ręki, ani by nie warczał kiedy się mu je odbiera, powinien spokojnie znieść położenie na plecach, spokojnie powinien przyjąć zaglądanie w ząbki ,czy dotyk w każdym miejscu ciała, powinien przybiegać na każde zawołanie i wyrażać radość, a nie lęk, czy agresje, nie powinien strachliwie reagować na żaden dźwięk, na nowe dźwięki powinien reagować zainteresowaniem ew. ostrożnością. Podobnie powinny zachowywać się wszystkie dorosłe akity, które znajdują się w hodowli.
Wazne jest też, by dokładnie zaznajomić się ze sposobem żywienia, bo kupując szczenię kupujemy je z określonym sposobem żywienia - i co ważne, jeśli widzimy wiele akit w danej hodowli i widzimy, iż są w świetnej kondycji , a także znamy ich wyniki wystawowe i te są świetne, jeśli wszystko wskazuje ,że ten sposób żywienia jest sprawdzony i dobry, to nie zmieniajmy tego sposobu pod wpływem rad innych właścicieli akit, czy pod wpływem weterynarza, do którego pójdziemy zaszczepić naszego pupila.
Trzeba zdawać sobie sprawę z możliwości akity, ktore są zapisane w jego instynktach, jest to pies niezwykle zwinny i nieustępliwy w walce i nie wolno zaniedbać jego wychowania i nie dopuszczać do sytuacji, której akita "pokaże, na co go stać" Jest psem" jednej akcji", pozornie leniwy i z umiarkowanym temperamentem, w momencie zagrożenia, czy rozochocony w zabawie lub łowach potrafi być niewiarygodnie zwinny i szybki, tak bardzo, ze może wprawić w zdumienie każdego.
Akita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by unikać zagrożenia dla dzikich, czy domowych zwierząt.
A nauczkę potrafią dać znacznie większemu od siebie intruzowi, który naruszy jego terytorium lub zrobi zamach na spokój jego rodziny.
Dlatego zawsze należy pamiętać, że akita nie traci nic z swej pierwotnej "dzikości", zdolności do pewnych reakcji, o które wielu ludzi nigdy by nie posądziło tego często wyglądającego na "flegmatycznego misia" psa.
RADY DLA KUPUJĄCEGO AKITĘ
Najpierw dokładnie przeanalizujmy, co wyżej, potem poznajmy różne hodowle, zainteresujmy się, jak hodowca socjalizuje szczenięta, poznajmy rodziców szczenięcia, zażyczmy sobie małej eskapady z wybranym szczenięciem do pobliskiego miasteczka i zobaczmy jak się zachowuje, to wszystko jest ważne.
Dowiedzmy się jak żywione są wszystkie akity w hodowli i najlepiej byśmy ich jak najwięcej zobaczyli, poznali, poobserwowali.
Można poprosić hodowcę o zrobienie paru testów pod jego okiem ,jak reagują na jedzenie, na siebie nawzajem itd. Ważne jest żeby maluch delikatnie brał z ręki jedzenie nie raniąc ręki, ani by nie warczał kiedy się mu je odbiera, powinien spokojnie znieść położenie na plecach, spokojnie powinien przyjąć zaglądanie w ząbki ,czy dotyk w każdym miejscu ciała, powinien przybiegać na każde zawołanie i wyrażać radość, a nie lęk, czy agresje, nie powinien strachliwie reagować na żaden dźwięk, na nowe dźwięki powinien reagować zainteresowaniem ew. ostrożnością. Podobnie powinny zachowywać się wszystkie dorosłe akity, które znajdują się w hodowli.
Wazne jest też, by dokładnie zaznajomić się ze sposobem żywienia, bo kupując szczenię kupujemy je z określonym sposobem żywienia - i co ważne, jeśli widzimy wiele akit w danej hodowli i widzimy, iż są w świetnej kondycji , a także znamy ich wyniki wystawowe i te są świetne, jeśli wszystko wskazuje ,że ten sposób żywienia jest sprawdzony i dobry, to nie zmieniajmy tego sposobu pod wpływem rad innych właścicieli akit, czy pod wpływem weterynarza, do którego pójdziemy zaszczepić naszego pupila.
Staffordshire Bull Terrier
| |||||||||||||||||||||||
Inne nazwy tej rasy psów: Stafik, Staffie, Staffy, Stafford, Staffordshire, English Staffordshire Bull Terrier.| Długość życia | 10 - 16 lat |
| Wielkość miotu | 4 - 6 szczeniąt |
| Wzrost | Pies: 36 - 41 cm. Suka: 33 - 38 cm. |
| Waga | Pies: 11 - 17 kg. Suka: 10 - 16 kg. |
| Aktywność | Wysoka |
| Szybkość uczenia się | Wysoka |
| Posłuszeństwo | Niskie |
| Stosunek do dzieci | Niebywale przyjazny i cierpliwy w stosunku do dzieci. W Anglii często jest nazywany "psia niania" z powodu swojej wielkiej miłości do nich. Będzie je chronił, jakby były jego własnymi szczeniętami. |
| Stosunek do obcych | Na ogół przyjaźnie nastawiony do ludzi |
| Stosunek do psów | Posiada naturalny, silny instynkt do walki z innymi psami, szczególnie tej samej płci. Chętnie prowokuje bójki z innymi czworonogami. |
| Stosunek do innych zwierząt | Stanowi duże niebezpieczeństwo dla zwierząt spoza kręgu swojej rodziny. |
Wrażenie ogólne
Staffordshire Bull Terrier jest krótkowłosym, mocnym i dobrze zbudowanym psem, mniej niż średniego wzrostu. Jest atletycznie zbudowany, ale powinien być równocześnie bardzo żywy i zwinny. Ma dobrze umięśnione tylne nogi, szeroko rozstawione nogi przednie i dużą, w stosunku do wzrostu, kwadratową głowę. Uszy są zwinięte w kształcie płatka róży lub pół uniesione. Niezależnie od sytuacji, pies ten powinien sprawiać wrażenie dużej siły i mocy.Szata
Krótka, gładka, gęsta i ściśle przylegająca do skóry.Maść
Czerwona, płowa, biała, czarna lub niebieska, lub w którymś z tych kolorów z białym. Wszelkie tonacje pręgowane z białym.Historia rasy
Staffordshire Bull Terrier powstał w Anglii na początku XIX w. poprzez skrzyżowanie Old English Bulldoga z miejscowymi terierami, takimi jak np. English White Terrier oraz Manchester Terrier. W rezultacie powstał pies łączący ogromną siłę fizyczną bulgoga z nieustępliwością i wojowniczością teriera. To właśnie Staffordshire Bull Terrier zapoczątkował całą grupę psów typu Bull & Terrier oraz zainspirował hodowców do dalszych krzyrżówek pomiędzy buldogami i terierami. To jest, więc "oryginalny" Bull-and-Terrier, a nie pies noszący nazwę - bullterier, który powstał nieco później.
W przeciwieństwie do bardzo popularnego poglądu, nazwa rasy nie pochodzi od hrabstwa Staffordshire, a od tawerny, gdzie powstał pierwszy wzorzec rasy. Wiele psów trafiło w XIX w. do USA, gdzie były krzyżowane z innymi rasami. Stając się większe i wyższe, doprowadziły do powstania ras American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier. Staffordshire Bull Terrier, czy też stafik, jak często nazywa się tego małego zawadiakę, pozostał na wyspach brytyjskich bez zmian fizycznych. Początkowo używano go do walk z bykami i z psami. Kiedy zostały one zakazane, stafik z powodzeniem stał się bardzo popularnym psem towarzyszącym i obronnym.
W przeciwieństwie do bardzo popularnego poglądu, nazwa rasy nie pochodzi od hrabstwa Staffordshire, a od tawerny, gdzie powstał pierwszy wzorzec rasy. Wiele psów trafiło w XIX w. do USA, gdzie były krzyżowane z innymi rasami. Stając się większe i wyższe, doprowadziły do powstania ras American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier. Staffordshire Bull Terrier, czy też stafik, jak często nazywa się tego małego zawadiakę, pozostał na wyspach brytyjskich bez zmian fizycznych. Początkowo używano go do walk z bykami i z psami. Kiedy zostały one zakazane, stafik z powodzeniem stał się bardzo popularnym psem towarzyszącym i obronnym.
Temperament
Staffordshire Bull Terrier jest wiernym, czułym, inteligentnym i stosunkowo posłusznym psem. Jest znany jako niezawodny pies towarzyszący, doskonale sprawdzający się w roli psa rodzinnego. To pies niezwykle pewny siebie, doskonale zdający sobie sprawę z własnej siły, a przy tym bardzo odważny i nieustępliwy. Stafik jest bardzo aktywny, zawsze skory do zabawy, długiego baraszkowania na swoim terenie, czy też spaceru ze swoją rodziną. Właściciele tych psów często opisują je jako lojalne, wierne i zawsze chcące być w centrum uwagiNie jest to idealny stróż domu, w którym mieszka. Co prawda, jeżeli pojawi się jakiekolwiek niebezpieczeństwo, pies ten szybko je dostrzeże, gdyż nic nie ujdzie jego uwagi. Staffordshire Bull Terrier zaalarmuje swoim szczekaniem, jeżeli wyczuje że dzieje się coś niedobrego, ale jest na ogół przyjaźnie nastawiony do ludzi, nawet których nie zna. Dobrze sprawdza się jednak w roli psa obronnego. W sytuacji zagrożenia swojej rodziny, stanie bez wahania do walki i użyje siły stosownie do stopnia zagrożenia.
Stafik jest niebywale przyjazny i cierpliwy w stosunku do dzieci. W Anglii często jest nazywany "psia niania" z powodu swojej wielkiej miłości do nich. Będzie je chronił, jakby były jego własnymi szczeniętami. Pies ten dobrze współżyje z kotami i innymi zwierzętami domowymi, o ilei zna je od szczenięcia, ale nie należy mu ufać w kontaktach z nieznanymi mu zwierzętami.
Staffordshire Bull Terrier posiada naturalny, silny instynkt do walki z innymi psami, szczególnie tej samej płci. Nie należy puszczać go bez smyczy w miejscach publicznych. Niezbędna jest odpowiednio wczesna socjalizacja. Stafik powinien wiedzieć, że jakiekolwiek agresywne zachowanie wobec innych psów nie jest tolerowane.
Problemy zdrowotne
Najpoważniejsze są problemy z oczami, a wśród nich zdarzająca się czasami zaćma, choroba oczu prowadząca do zmętnienia soczewki, która jest jedną z przyczyn ślepoty. Zdarza się również dysplazja stawu biodrowego, która może być czasem zapobiegania poprzez ograniczanie nacisku na stawy, gdy szczeniak dorasta. Po prostu nie należy zachęcać szczeniaka do intensywnych biegów, oraz do gonienia po schodach. Jak wszystkie rasy psów typu "bull", stafik często ma problemy z "gazami" ale może to zostać ograniczone do minimum dzięki odpowiedniej diecie.Pielęgnacja
Lśniąca i gładka sierść jest łatwa w utrzymaniu. Wymaga jedynie regularnego szczotkowania. Kąpanie tylko wtedy, kiedy jest to naprawdę konieczne. Ta rasa psów linieje w stopniu umiarkowanym.Idealny dom
Staffordshire Bull Terrier może z powodzeniem mieszkać w bloku, jeżeli ma okazję do codziennej dawki ćwiczeń. Jest cichym psem, nieszczekającym zbyt często, ale stosunkowo aktywnym nawet w mieszkaniu, więc domek z działką jest oczywiście lepszym rozwiązaniem.Ćwiczenia
Stafik jest bardzo aktywny i uwielbia zabawę. Przeciąganie liny, pościgi jest jego ulubioną rozrywką. Nie należy jednak pozwalać psu wygrywać, gdyż może to wyrobić w nim przekonanie, że to on jest dominujący w swoim ludzkim stadzie. Pies ten potrzebuje dużej dawki codziennych ćwiczeń.Wychowanie
Staffordshire Bull Terrier szybko się uczy, ale posiada bardzo silny charakter i jest psem dosyć upartym. To inteligentny pies, ale po prostu sam decyduje, co chce robić. Konsekwentny trening od szczeniaka jest najlepszym rozwiązaniem. Bardzo ważna jest wczesna socjalizacja szczeniaka, aby zaakceptował inne zwierzęta, gdy stanie się dorosły. Należy pamiętać, że stafik, który nie będzie miał okazji poznać innych psów, gdy jest jeszcze mały, zawsze chętnie będzie prowokował bójki z innymi czworonogami i stanowi duże niebezpieczeństwo dla innych zwierząt spoza kręgu jego rodziny.
Hovawart
| |||||||||||||||||||||||
Inne nazwy tej rasy psów: Hovawart| Długość życia | 10 - 14 lat |
| Wielkość miotu | 4 - 6 szczeniąt |
| Wzrost | Pies: 63 - 70 cm. Suka: 58 - 65 cm. |
| Waga | Pies: 32 - 41 kg. Suka: 25 - 34 kg. |
| Aktywność | Wewnątrz - średnia, na zewnątrz - wysoka |
| Szybkość uczenia się | Wysoka |
| Posłuszeństwo | Średnie |
| Stosunek do dzieci | Pies ten kocha dzieci i zawsze jest skory do wspólnych zabaw z nimi |
| Stosunek do obcych | Nieufny wobec obcych i bardzo niechętnie toleruje ich na swoim terytorium. |
| Stosunek do psów | Hovawart nie toleruje innych psów tej samej płci i zwykle jest wobec nich agresywny. |
| Stosunek do innych zwierząt | Dobrze współżyje z innymi zwierzętami, szczególnie, jeśli poznał je w wieku szczenięcym |
Wrażenie ogólne
Hovawart jest dużym, silnym, lecz nie ociężałym psem. Z wyglądu jest podobny do golden retrievera, kolorowego kuvasza czy owczarka podhalańskiego, choć nie ma między nimi pokrewieństwa. To typowy pies do stróżowania i obrony. Jest twardy i odporny na warunki atmosferyczne dzięki długiej, gęstej i nieprzemakalnej szacie.Posiada masywnej budowy głowę z wysklepionym, szerokim i wklęsłym czołem; wysoko osadzone, obwisłe uszy; ciemne oczy owalnego kształtu i nos o takiej samej barwie, co sierść. Tułów jest dłuższy niż wysokość psa w kłębie. Klatka piersiowa jest szeroka, głęboka i silnie umięśniona. Hovawart ma silne tylne nogi, owalne stopy z pazurami o barwie takiej samej, co sierść i długi ogon, sięgający poniżej stawu skokowego, lecz nie do ziemi.
Szata
Długa, gęsta i nieprzemakalna. Szczególnie charakterystyczne są "pióra" z tyłu przednich łap oraz obficie owłosiony ogon.Maść
Czarna, czarna podpalana oraz jasna podpalana z białymi znaczeniami np. dopuszczalny jest biały koniec ogona.Historia rasy
Hovawart powstał w Niemczech na początku XIII wieku i jest potomkiem chłopskich psów do stróżowania. W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza często są spotykane wzmianki (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym "Sachsenspiegel") o psie figurującym pod nazwą "hofewart", co oznacza "stróż posiadłości. Pies ten był tam przedstawiany jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego.Obecnego Hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi, w dawnej środkowej Europie, psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku ubiegłego stulecia podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt F. Konig, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie wiejskie psy z Harzu i Odenwaldu z węgierskimi kuvaszami, owczarkami niemieckimi i nowofundlandami.
W 1922 r. został zarejestrowany pierwszy miot, a w 1937 r. hovawart został oficjalnie zatwierdzony. Obecnie pies ten jest głównie używany jako pies stróżujący i obronny, ale jest też uznanym psem służbowym, sprawdzającym się w policji czy ratownictwie.
Temperament
Hovawart zachowuje się spokojnie w domu, ale jest bardzo aktywny na dworze. Jest pełen temperamentu, zawsze skłonny do zabawy, ciekawski i zachowujący się jak szczeniak do późnego wieku. Chętnie się uczy, jest mądry, godny zaufania i wierny, ale ma tendencję do pełnego podporządkowania się tylko jednej osobie w rodzinie. Hovawart posiada silne poczucie dominacji, stąd wymaga kontaktu z przewodnikiem o silnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu.Hovawart doskonale dostosowuje się do swojej rodziny i bezwzględnie wymaga bliskiego z nią kontaktu. Potrzebuje dużo ruchu i najchętniej jakiejś pracy do wykonywania. Pies ten kocha dzieci i zawsze jest skory do wspólnych zabaw z nimi.
Hovawart jest nieufny wobec obcych i bardzo niechętnie toleruje ich na swoim terytorium. Jest niezwykle czujny, odważny i ma silny, naturalny instynkt obrony powierzonego mu w opiekę dobytku, co czyni z niego doskonałego psa stróżującego. Pies ten posiada silnie zakorzeniony popęd do walki i obrony swojej rodziny w sytuacji zagrożenia.
Hovawart nie toleruje innych psów tej samej płci i zwykle jest wobec nich agresywny, ale dobrze współżyje z innymi zwierzętami, szczególnie, jeśli poznał je w wieku szczenięcym. Pomimo doskonałego węchu nie ma skłonności do włóczęgostwa i polowania.
Problemy zdrowotne
Hovawart jest generalnie bardzo zdrową rasą, ale niestety nawet jemu przytrafiają się czasem jakieś choroby. Najczęstszym problemem jest dysplazja stawów biodrowych oraz czasem łokciowego, często dotykająca duże i ciężkie psy. Pojawia się, gdy kość udowa nie jest odpowiednio dopasowana do torebki stawowej, powodując ból i problemy ze wstawaniem i chodzeniem. Może doprowadzić do poważnych problemów, gdy pies będzie już stary. Ważne jest odpowiednio wczesne wykrycie choroby, gdyż w miarę prosty zabieg chirurgiczny, oszczędzi naszemu pupilowi wiele cierpień "na starość".Bardzo rzadko psy tej rasy mogą mieć problemy z niedoczynnością tarczycy (łac. hypothyreosis, hypothyroidismus) - chorobą ludzi i zwierząt spowodowaną niedoborem hormonów tarczycy, prowadzącym do spowolnienia procesów metabolicznych.
Zdarzają się także: anormalny rozwój naczyń wątroby, katarakta i choroby serca.
Pielęgnacja
Przedstawiciele tej rasy psów nie są wymagający w pielęgnacji. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów. Kąpanie tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Pies ten linieje w stopniu umiarkowanym.Idealny dom
Hovawart nie nadaje się do mieszkania w bloku. Jest, co prawda bardzo cichy i średnio aktywny wewnątrz, ale jest psem dużym oraz po prostu uwielbia pozostawać na dworze. Wymagany jest, więc dom z przynajmniej średniej wielkości działką, najlepiej położony w terenie podmiejskim lub wiejskim. Należy pamiętać, że to wiejski pies, przyzwyczajony do rozległych przestrzeni i będzie się męczył w miejskim otoczeniu.Hovawart najlepiej czuje się w klimacie umiarkowanym lub zimnym. To twardy, odporny na warunki atmosferyczne pies, a dzięki długiej, gęstej i nieprzemakalnej szacie może mieszkać w dobrze ocieplonej budzie na dworze.
Ćwiczenia
Hovawart niewątpliwie potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, ale nie bardzo nadaje się do uprawiania szybkich sportów. Jest za to bardzo wytrzymały. Uwielbia bardzo długie wędrówki, podczas których mógłby biegać bez smyczy. Jak na tak dużego psa jest bardzo zwinny i z łatwością pokonuje najtrudniejszy nawet teren.Wychowanie
Hovawart to bardzo wymagający pies, nienadający się dla początkujących i zbyt wygodnickich właścicieli, bez naturalnego autorytetu. Już od szczeniaka wymaga twardej ręki i konsekwentnej nauki posłuszeństwa. Hovawart jest bowiem dosyć uparty, samowolny i potrafi być także dominujący, przy czym pies jest o wiele trudniejszy w wychowaniu, niż suka.
Hovawart późno dojrzewa. Często nawet w wieku dwóch lat zachowuje się jak duży szczeniak. Niezbędne jest ustanowienie wyraźnej hierarchii w stadzie oraz odpowiednia socjalizacja, czyli zapoznawanie szczeniaka z innymi psami, obcymi ludźmi i nowymi sytuacjami.
Hovawart późno dojrzewa. Często nawet w wieku dwóch lat zachowuje się jak duży szczeniak. Niezbędne jest ustanowienie wyraźnej hierarchii w stadzie oraz odpowiednia socjalizacja, czyli zapoznawanie szczeniaka z innymi psami, obcymi ludźmi i nowymi sytuacjami.
Subskrybuj:
Posty (Atom)