wtorek, 6 kwietnia 2010

Alano Espanol

Rasy psów - Alano Espanol
Inne nazwy tej rasy psów: Alano Espanol, Spanish Alano, Spanish Bulldog

Alano Espanol to jedna z ras psów uznawana tylko w Hiszpaniii przez Royal Sociedad Canina de Espana

Historia rasy: Alano Espanol ma jedną z bardziej niezwykłych historii ze wszystkich ras psów. Niezwykłą ze względu na ścisły związek tych psów i ich historii z historią Europy, Hiszpanii i konkwisty. Znane na Półwyspie Iberyjskim od stuleci doczekały się pierwszego wzorca, opisu, jako rozpoznawalnej rasy prawdopodobnie jako pierwsze w historii kynologii. Opis ten, bowiem pochodzi z 1340 roku i bardzo precyzyjnie przedstawia zarówno wygląd jak i charakter Alano.

Na temat pojawienia się Alano Espanol na Półwyspie Iberyjskim są dwie teorie. Pierwsza najbardziej popularna zakłada, że Alano dotarły na półwysep wraz z plemionami tzw barbarzyńców Wandalami i Alanami w trakcie tzw. wędrówki ludów o IV wieku n.e. Osobiście uważam, tę teorię za słuszną i ma ona swoje rozwinięcie w dalszej części historii rasy. Druga teoria zakłada, że psy dotarły na półwysep ok V w p.n.e. podczas kolonizacji tych ziem przez Greków i Fenicjan, zaś rozwój psów chwytających w różnych częściach Europy wynika z tych samych zadań które miały pełnić. Alano pracowały zawsze przy farmach bydła i były używane do polowań na grubego zwierza.

Psy używane do polowań różniły się budową od psów używanych do zaganiania i poskramiania bydła i różnice te były dostrzegane już w średniowieczu. Największą popularność Alano przeżywały pomiędzy odrodzeniem i barokiem, z tego okresu pochodzi dużo opisów, rzeźb i obrazów przedstawiających Alano.

Psy używane tradycyjnie do poskramiania i zaganiania bydła były mniejsze, cięższe, o bardziej ognistym temperamencie, pracowały na krótkich dystansach, głownie w zagrodach im pastwiskach. Sa to tzw. perro de toro, które dały początek szeregu innych ras : dog de bordeux, bokser, ca de bou, bulldog anielski. Druga odmiana to psy wyższe i długonożne o dłuższej kufie , nieczułe na zmęczenie, używane do polowania w stylu monteria i ronda na długich dystansach. Jednak systematyczne zmiany w gospodarce, rozpowszechnieni broni palnej i mniejsze znaczenie psów chwytających podczas polowania doprowadziły do tego, że na początku XX wieku psy te uznano za rasę wymarłą. Dodatkowo zmiany w hodowli bydła i krzyżowanie rasy Monchina z europejskimi rasami mięsnymi oraz zalesianie dolin doprowadziło do mniejszego znaczenia tych psów i ich pomocy.

Od roku 1978 roku grupa zapaleńców łowiectwa w stylu monteria rozpoczęła systematyczną pracę nad odzyskaniem rasy Alano Espanol w typie lżejszym i długonożnym. Najliczniejszą populację Alano odkryto w Cantabrii. W dolinie Encartaciones żyło i pracowało kilkaset psów, wśród których wyselekcjonowano najlepsze psy do dalszej hodowli.

W planowej hodowli mimo krzyżowania psów o poprawnej budowie i odpowiadającej eksterierowi wzorcowi w miotach pojawiają się psy o skróconej kufie, silnym przodozgryzie i cięższej budowie, będące spuścizną po perro de presa, nazywanych też perro de toro. Część hodowców uważa, że te dwa typy psa chwytającego naPółwyspie Iberyjskim zawsze się przenikały, część zaś, bazując na tekstach historycznych, uważa, że były to oddzielne typy, świadomie używane do różnych celów poprzez swoje predyspozycje.

Mimo zadowalających efektów odszukania reprezentantów Alano i niezwykle przemyślanej i kontrolowanej pracy hodowlanej. Alano ciągle musi potwierdzać swoją autentyczność wobec zarzutów sceptyków. Rasy, które powstały dzięki alano jak dog kanaryjski, pies z majorki, dog de bordeux, dog argentyński są już w pełni uznane przez FCI podczas gdy Alano zostało uznane przez RSCE dopiero w 2001 roku.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz