poniedziałek, 19 kwietnia 2010

Owczarek pirenejski




Owczarek pirenejski


Inne nazwy tej rasy psów: owczarek pirenejski, pies z Bagneres, pies z Azun, pies z Arbazie, Pyrenean Shepherd, Berger des Pyrenees, Petit Berger, Labrit, Berger Des Pyrenees, Pyr Shep

Klasyfikacja FCI: Grupa I. Owczarki i inne psy pasterskie z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła. Sekcja 1. Owczarki.
Nr FCI: 141 – (odmiana face normal) i 138 (face rase)

Pochodzenie rasy i data powstania: Francja, XVI w.n.e




Wrażenie ogólne

Owczarki pirenejskie zostały sklasyfikowane w dwóch typach: o kufie pokrytej dłuższym włosem (face normal Nr FCI 141) oraz odmiana o długim włosie z dużą ilością podszerstka i krótkowłosej kufie ( face race Nr FCI 138).

Owczarek pirenejski jest najmniejszym wśród francuskich owczarków. Jego gęsta sierść przypomina innego owczarka francuskiego – briarda. Charakterystyczna trójkątna głowa sprawia, że owczarek pirenejski długowłosy jest podobny do niedźwiadka.

Ma ciemne oczy o inteligentnym wyrazie otoczone powiekami o czarnych krawędziach,; krótką, porośniętą kosmatym włosem kufę. Uszy są z natury opadające, ale często są przycinane, przez co stają się stojące.

Odmiana krótkowłosa jest znacznie rzadsza, ale bywa na ogół nieco wyższa.
Przeznaczenie

Pierwotnie górski pies owczarski i stróżujący. Obecnie wciąż pies stróżujący i towarzyszący o wybitnum zacięciu sportowym.
Wymagania

Nadaje sie na pierwszego psa w rodzinie. Jest bardzo pojętnym psem i ponieważ chętnie się uczy jego wychowanie jest stosunkowo łatwe. Przedstawicieli tej rasy psów należy od czasu do czasu dokładnie szczotkować, ale pielęgnacja nie jest przesadnie czasochłonna. Bardzo duza potrzeba ruchu i wskazane jakieś zajęcie.

środa, 7 kwietnia 2010

Owczarek kaukaski

Kaukaz

Inne nazwy tej rasy psów: owczarek kaukaski - Caucasian Ovtcharka, Caucasian Sheepdog, Caucasian Shepherd, Kavkaskaia Ovtcharka, Caucasian Owcharka, Caucasian Mountain dog, Sage Ghafghazi, Kavkazskai"a Ovtcharka.

Owczarek kaukaski wywodzi się od tybetańskiego mastifa, rasy pochodzącej z gór Tybetu, powstałej około 2000 lat temu. Pierwsze wzmianki o owczarkach kaukaskich pochodzą z końca XVIII w. z terenów Rosji. Jest to pies "zły", w potocznym rozumieniu tego słowa, i nieufny w stosunku do obcych, co czyni z niego doskonałego psa pasterskiego, stróżującego i obronnego.

Psy tej rasy czują się najwygodniej na dworze, mieszkając w dobrze ocieplonej budzie. Nie jest to pies dla każdego!!! To ściśle wyspecjalizowany pies pracujący, który jest bardzo niezależny i uparty. Wymaga właściciela, który również jest bardzo silny psychicznie i fizycznie, i który ma czas oraz dużo samodyscypliny, aby zapewnić mu właściwą socjalizację i stanowczy, konsekwentny trening.

wtorek, 6 kwietnia 2010

Akita Inu

Rasy psów - Akita InuInne nazwy tej rasy psów: japoński akita, Akita, Akita Inu, Japanese Akita, Shishi Inu


Klasyfikacja FCI: Grupa V. Szpice i psy pierwotne. Sekcja 5. Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Nr FCI: 255

Pochodzenie rasy i data powstaniaJaponia, 3000 lat p.n.e.
PrzeznaczeniePierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Używany był także jako pies bojowy oraz obrońca i stróż z silnym instynktem terytorialnym. Obecnie jest to głównie pies towarzyszący, o bardzo silnym instynkcie obrończym i stróżującym
Wielkość miotuŚrednio 7 - 8 szczeniąt
Długość życia10 - 12 lat
Wzrost

Pies: około 67 cm.

Suka: około 61 cm.

Waga

Pies: 35 - 45 kg.

Suka: 25 - 35 kg.

WymaganiaNie nadaje się dla początkujących właścicieli i nie jest dla każdego! Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, oraz logiką w postępowaniu a także być upartym o wiele bardziej niż akita. Rasa ta posiada natomiast imiarkowaną potrzebę ruchu, a jej szata jest łatwa w pielęgnacji, ale silnie linieje
Stosunek do dzieciBardzo dobry, ale większość dzieci akita traktuje niżej w hierarchii, będzie kochał "swoje" dzieci i będzie się nimi opiekował, a kolegów swoich podopiecznych może potraktować jak intruzów i stanowi dla nich potencjalne niebezpieczeństwo.
Stosunek do obcychRzadko akita jest wylewny i wesoło witający obce osoby, jednak przy swoim panu, nienagannie zachowa się wobec każdego, ale tylko w obecności właściciela, nie wolno zostawiać go sam na sam z naszymi gośćmi, gdyż natychmiast staje się szefem i kończy się jego tolerancja - przestaje być miłym psem i zazwyczaj zamienia wszystkich obecnych w "figury woskowe"
Stosunek do psówNietolerancyjny i często sam prowokuje inne psy do bijatyki
Stosunek do innych zwierzątAkita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by unikać zagrożenia dla dzikich, czy domowych zwierząt. Akita może zaprzyjaźnić się z kotem lub go zaledwie tolerować, ale obcego kota, który zapędzi się na ogród może odłowić.

Wrażenie ogólne

Akita Inu to duży, mocny, harmonijnie zbudowany pies o dużej masie. Przypomina z wyglądu swoich kuzynów ciągnących zaprzęgi. Jego stojące uszy i zwinięty ogon już na pierwszy rzut oka wskazuje na przynależność tego psa do grupy szpiców, a duża i szeroka głowa przypomina nieco głowę niedźwiedzia. Akita Inu posiada silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa. To pod każdym względem okazały i elegancki pies wzbudzający respekt swym wyglądem.

Szata

Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała.

Umaszczenie

Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi (koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”.

(Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn).

Historia rasy

Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków.

Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem, której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość.

Akita nazwę swą wzięła od krainy swego pochodzenia -prefektury Akita na Honshu. Nazwa Akita inu nie była używana do wrześnie 1931, kiedy to Akita ogłoszona została skarbem narodowym Japonii.

Wcześniej znane były jako psy Odate od miasta na Honshu. Nie wiadomo kiedy Akita została udomowiona. Przodkowie Akit przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat p.n.e. po 300 p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa tzw. torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nie istniejącego dzisiaj Nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnych akit. Nippon inu był to pies średniej wielkości, z zakręconym ogonem i spiczastymi uszami, Nippon inu były używane do polowan przez ówczesnych myśliwych zwanych matagi na azjatyckiego czarnego niedźwiedzia i inną gruba zwierzynę. Psy te też były zwane zwykle matagi inu.

Ostatnie badania DNA dowiodły, że Akita jest pośród najbardziej pierwotnych ras psów na świecie.

W okresie Edo ( 1615-1868 ) klan Satake zdecydował poprzeć walki psów, które miały służyc jako rozrywka dla samurajów. Walki psów stały się szczególnie popularne w okręgu Odate. A entuzjaści walk psich zaczęli krzyżować matagi inu z miejscowymi psami. Te psy, które potem przekształciły się w Akitę, nazywane były wówczas Odate inu. Po restauracji Meiji ( ok. 1868) ludzie zaczęli krzyżowac Akitę z wieloma psami z różnych rejonów Japonii, jak np. z Tosa inu.

Restauracja Meiji zakończyła również wieloletnią izolację Japoniii a duże zachodnie psy zaczęły napływać do Japonii. W rezultacie, Akita skrzyżowana została również z Owczarkiem Niemiecki, Dogiem Niemieckim i z mastifami. Wynikiem tego była utrata wielu cech charakterystycznych dla szpica. Później krzyżowano jeszcze z Hokkaido i Karafuto ( znane również jako Sachalinski Husky).

W okresie Taisho ( 1912 - 1926 ) zaczął się powoli rozwijac ruch na rzecz ochrony czystości rasy Akita. Japoński zoolog Watase Shozaburo, twórca Prawa o ochronie Naturalnych monumentów/skarbów, pracował również nad ochroną rasy Akita. W wyniku czego w 1927 utworzono Fundacje, a w 1931 -9 psów rasy Akita inu mianowano Monumentami Przyrody. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało Akite inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. W 1932 ukazał się artykuł o wiernym Hachiko w Asahi Shinbun,co spowodowało popularność tej rasy. Gdy w 1937 roku, Helen Keller odwiedziła prefekturę Akita, wyznała, że chciałaby mieć akitę. W ciągu miesiąca otrzymała psa Kamikaze-go, a gdy ten zmarł jakiś czas później, natychmiast wysłano jej brata Kamikaze-go -Kenzana-go . Do 1938 ustalono standard rasy i organizowano wystawy. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk. Walki psów zostały zakazane w Japonii przez cesarza Hirochito w 1908r.

W czasie II wojny Światowej liczba akit bardzo zmalała, głównie z powodu braku pożywienia. Ponadto, w życie weszło zarządzenie, by uzyskiwać ze wszystkich psów poza Owczarkami Niemieckimi, futro na uniformy. Wielu ludzi zaczęło krzyżować akity z owczarkami, by uniknąć zagłady akit. Gdy wojna się skończyła, pozostało mniej niż dwadzieścia czystych Akit.

Akity, które miały wiele cech Owczarka Niemieckiego nazywa się teraz psami z linii Dewa. Wracający po wojnie żołnierze amerykańscy zabierali z sobą akity z domieszką owczarków niemieckich(linia Dewa)zainteresowanie tą rasą w Stanach Zjednoczonych zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.

Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei, która nie zostawiła po sobie potomstwa. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tej rasy wzrasta.

Od momentu podziału rasy w 1999 roku -na Aitę Inu i Dużego Psa Japońskiego nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic u obu ras i znaczący rozwój obu ras, które znalazły liczne grona miłośników.

Od 1999 Duży Pies Japoński uznany za psa w typie molosa trafił do II grupy (Akita inu -jako szpic był zawsze w grupie V) -tudzież pod tą nazwą -Duży Japoński Pies istniał do 2006.Początkowo,kiedy dochodziło do znaczących sporów na temat różnic w budowie akit Japończycy nie chcieli uznać w nazwie tych psów nazwy Akita - tudzież chcieli odróżnić te psy od akit w ogóle stąd nazwa Duży Pies Japoński, poza tym nie chciano w Japonii pogodzić się z kojarzeniem Akity z jakimkolwiek innym krajem niż Japonia. Niemniej jednak w 2006 roku doszło do ponownej zmiany i Duży Pies Japoński stał się Akitą Amerykańską i wrócił do grupy V -do szpiców.

Charakter i zachowanie

Jeszcze bardziej niż wygląd akity zafascynować może jego charakter. Wiemy już ,że był psem myśliwskim, że był także psem bojowym, że był obrońcą i stróżem z silnym instynktem terytorialnym i olbrzymią nieufnością do wszystkich istot spoza swojego stada. Wiemy także, że bardzo silnie przywiązuje się do swojej rodziny, szczególnie zaś do jednej osoby, której przewodnictwo potrafi bezwarunkowo zaakceptować .

Trudno opisać wszelkie meandry charakteru akity w paru zdaniach. Generalnie jest to pies, o którym można śmiało stwierdzić ,iż jest warunkowo udomowionym wilkiem. Dlaczego? Otóż żadne najbardziej "aksamitne" warunki, trwające wiele lat nie przekreślą w akicie umiejętności przystosowawczych, umiejętności łowczych, czy instynktu ochrony swojego terytorium przed intruzami - akita spędzi kilka lat na życiu "kanapowym" a kiedy tylko nadarzy się okazja-zapoluje, choć nigdy tego dotąd nie zrobił(wiele dzikich zwierząt w niewoli zatraca instynkty łowcze ,albo zatraca możliwości fizyczne i nie ma kondycji potrzebnej do upolowania zwierzęcia). Akita jest "przedsiębiorcza"- jeśli uzna ,iż nie ma dostatecznej kondycji wymyśli coś by upolować jakiegoś mniej uważnego, czy mniej zwinnego zwierzaka .Techniki podchodów i pomysłowość ma niesłychaną, spryt oraz błyskawiczną ocenę sytuacji- włącznie z rozpracowaniem możliwości przeciwnika. Akita może zaprzyjaźnić się z kotem lub go zaledwie tolerować, ale obcego kota, który zapędzi się na ogród może odłowić.

Akita zawsze będzie miał instynkt pilnowania swego terytorium. Jego terytorium to będzie także auto, czy jakiekolwiek miejsce, gdzie jego stado będzie przebywało choćby prze chwilę, a podczas wędrówek po lesie i górach, jeśli gdzieś w oddali zobaczy człowieka, zawsze zwróci naszą uwagę, że nie jesteśmy sami, nigdy natomiast nie obwieszcza głosem kiedy zobaczy dzikie zwierzę. Akita nie jest psem, który szczeka bez potrzeby, potrafi przyzwyczaić się do dużego ruchu przechodniów obok swojego podwórka, jednak jeśli jakaś osoba zwolni, zacznie się rozglądać lub czekając na kogoś chodzić tam i z powrotem, akita natychmiast zacznie go bacznie obserwować, wszelkie dla niego podejrzane czyjeś zachowanie obwieści szczekaniem.

Poza szczekaniem używa szerokiej gamy dźwięków, jest gadułą i dyskutantem, ale większość dźwięków, jakie używa akita, na co dzień jest zarezerwowana dla własnej rodziny i stada. Tylko akita potrafi ryczeć z radości wykonując przy tym swój taniec, potrzebne są mu przy tym jakieś akcesoria-może być to zabawka, a jeśli nie ma takowej pod "pyskiem" to złapie cokolwiek: kapeć, skarpetkę, lub nawet listek czy maleńki kawałek papierka, (kiedy podczas prezentacji akit w biegu na ringu komuś odpadnie karteczka z numerkiem to każdy akita przebiegający obok papierka próbuje go wsiąść w pysk, co zawsze rozbawia widzów).Jest to jedna z najbardziej charakterystycznych cech akity - jego taniec radości. Niesamowite, że wiele z akit nie potrafi wykonać tego rytuału "ryczącego tańca" przy obcych osobach. Akity mają jakby dwa oblicza :jedno dla swoich inne przy obcych.

Rzadko akita jest wylewny i wesoło witający obce osoby, jednak przy swoim panu, nienagannie zachowa się wobec każdego, ale tylko w obecności właściciela, nie wolno zostawiać go sam na sam z naszymi gośćmi, gdyż natychmiast staje się szefem i kończy się jego tolerancja -przestaje być miłym psem i zazwyczaj zamienia wszystkich obecnych w "figury woskowe" do czasu powrotu właściciela - znam parę takich relacji, zresztą sama tego doświadczyłam i zapewniam jest to jedno z najbardziej niesamowitych przeżyć - akita wtedy jest tak sugestywna i stanowcza, iż nie znam nikogo ,kto by się odważył temu sprzeciwić -a właściwie akita nie robi nic szczególnego, potrafi samym spojrzeniem wyrazić ,że nikt nie ma prawa niczego dotknąć i nie ruszać się gdyż każdy ruch może skończyć się źle, jeśli ktoś się nie podporządkuje usłyszy bardzo przekonujące dźwięki, że na pewno nie żartuje.

Na swoim terytorium ma zwyczaj obserwować otoczenie leżąc na jakimś podwyższeniu ,by mieć wszystko na oku.

Ponieważ dorosła akita to pies pokaźnych rozmiarów i z jeszcze większymi możliwościami niż jego wielkość na to wskazuje, musi być odpowiednio zsocjalizowana i szkolona w zakresie posłuszeństwa, tak by zawsze na przywołanie wracała, inaczej niemożliwe będzie w przyszłości spuszczanie akity ze smyczy. Ponieważ akity w swym charakterze maja silnie wpisany instynkt dominacji(niejako "wiedzą", ze ten który rządzi ma najwięcej przywilejów, choć tez i obowiązków) trzeba bardzo zdecydowanie i starannie uzyskać nad nim dominację i stać się mądrym i konsekwentnym przewodnikiem.

Naprawdę warto się potrudzić nad wychowaniem akity, bo obcowanie z dobrze wychowanym psem tej rasy daje ogromną radość.

Akita bierze życie bardzo na serio, i bardzo je szanuje, tak swoje własne jak i tych, których kocha. Natomiast intruza, czy ofiarę łowów traktuje bezwzględnie i bez cienia litości. Hierarchia stada raz ustalona jest u akity święta, niemniej jednak w sytuacji zmiany stada hierarchia zaczyna być ustalana na nowo.

Akita doskonale odczytuje mowę ciała człowieka, czy zwierzęcia ,na którym skupi swą uwagę, można powiedzieć że jest świetnym psychologiem i strategiem, co daje mu niesamowite wręcz możliwości przystosowawcze, potrafi obserwować czyjeś zachowanie i rozszyfrować czyjeś intencje.

Akita, któremu zdarzy się zagubić (może się zdarzyć iż na wycieczce w lesie pogoni za zwierzyną) -wróci zawsze w to miejsce ,z którego wystartował, choćby mu to zajęło nawet kilka dni i najciekawsze jest to, iż wrodzona nieufność do obcych ludzi nie pozwoli mu na to by się ujawnić, to on obserwuje nie będąc widzianym, wyjdzie ze swego ukrycia dopiero kiedy w tym miejscu pojawi się jego właściciel nieustający też w poszukiwaniach. Jeśli jest w okolicach, które zna może szybciej wrócić do domu, niż poszukująca go osoba.

Choroby i problemy zdrowotne

To zdrowa i odporna na choroby rasa psów. Generalnie głównym problemem jest dysplazja stawu skokowego. Zdarzają się także problemy z oczami, a wśród nich najczęstsze to podwinięcie powieki (eyelid entropion) mogące spowodować długotrwałe drażnienie rogówki, w wyniku, czego może dojść do jej uszkodzenia; oraz postępujący zanik siatkówki (PRA)

Pielęgnacja

Ta rasa psów jest bardzo łatwa w pielęgnacji, ale silnie linieje.

Idealny dom

Akita Inu dostosuje się do każdych warunków. Wskazany jest niemniej jednak dom z działką, gdyż pies ten uwielbia spędzać czas na dworze. W dni wyjątkowo upalne powinien mieć jednak zapewniony dostęp do chłodnego miejsca, najlepiej piwnicy w domu.

Aktywność

Nie jest to przesadnie aktywny pies i posiada umiarkowaną potrzebę ruchu. Niemniej jednak uwielbia chodzić na spacery i baraszkować w krzakach, ale uwaga na silny instynkt łowiecki tej rasy psów.

Wychowanie

Akita dopasowuje sie genialnie do wszelkich warunków, w których wzrasta . Ważne jest by od wczesnego szczenięctwa poznał jak najwięcej nowego, jeśli chcemy by akceptował bez obaw późniejsze środowisko, w którym będzie egzystował z swoja rodzina. Nauczyć akitę można niemalże wszystkiego, no może byłby problem przyuczyć go do zaganiania zwierząt, ogólnie do pasterstwa. W dużym stopniu można zagłuszyć jego wrodzoną nieufność do ludzi spoza własnej rodziny, można zaprzyjaźnić go z wieloma różnymi zwierzętami, na które sam bez naszego udziału najchętniej by po prostu polował. Można nauczyć go spokojnego zachowania na obcym terenie (akita niejako wie, że na obcym terytorium rządzi ktoś inny, kto może go lub jego rodzinę zaatakować). Jeśli nie jest dostatecznie obyty np. z atmosfera panującą na wystawach, może zachować się lękliwie lub agresywnie-ma to także związek z stopniem zażyłości z przewodnikiem i hierarchią ,jaka miedzy nimi panuje. Jeśli jego właściciel jest człowiekiem słabym, nie umiał objąć przywództwa w stadzie - akita będzie odczuwał dyskomfort, przewidując napaść z niespodziewanej strony, czuje się też zobowiązany do obrony swojego niepewnie czującego się członka stada i wtedy zawsze w widoczny sposób akita zachowuje się nerwowo- i albo sam prowokuje inne psy do bijatyki(wychodząc z założenia, że atak będzie najlepsza obroną)- albo wyraźnie zachowuje się bardzo lękliwie.

Jako szczeniak akita jest ostrożny i musi się dokładnie zapoznawać z nowościami, zanim zacznie swobodnie zachowywać się w nowych sytuacjach, czy wobec nowo poznanych osob, czy innych zwierząt. W szczenięctwie pod okiem matki, czy w towarzystwie rodzeństwa, czy tez ludzkiego przewodnika uczy się bardzo szybko, dzięki wrodzonej ostrożności, a także dużej uwadze skupionej na nowościach i wielkiej wrażliwości na nieprzyjemne doznania. Zazwyczaj po jednej próbie zapamiętuje, co jest przyjemne i co się opłaca, a co nie. Trzeba z nim postępować bardzo stanowczo i zarazem delikatnie, karcenie trzeba ograniczyć do potargania za fałdę skóry na karku (podobnie, jak to czyni psia matka),można równocześnie z tym użyć słownej reprymendy, np. nie ruszaj i to wystarcza małemu akicie by więcej nie próbował np. brać do pyszczka i podgryzać niedozwolonych przedmiotów, dobrze też zaraz po takim skarceniu dać mu jego zabawkę(akita powinien mieć liczne zabawki" akcesoria" i szybko nauczy się używać swoich rzeczy i nie będzie niszczył tych. które przynależą człowiekowi) W przyszłości wystarczy słowna reprymenda na jakieś niepożądane zachowanie wydana bardzo stanowczym głosem. Bardzo istotne jest by zdawać sobie sprawę, "czym skorupka za młodu.." Niedopuszczalne jest wieczne stosowanie do szczeniaka "ciukania" i rozczulania się nad wszystkim i co chwilę żałowania pieska oraz nagradzania wybuchami radości tylko na jego szczenięce zachowania. Od malca akity już trzeba wiele wymagać ,stawiać mu różne zadania i chwalić, kiedy je wykona dobrze i ważne by w rodzinie umówić się na jednorodne traktowanie, by nie ogłupiać malca diametralnie różnym stosunkiem wielu osób w rodzinie(jedna osoba uczy i skarci, inna pożałuje i wynagrodzi pieskowi odniesioną przykrość).Poza tym trzeba ciągle pamiętać o potrzebach pieska adekwatnie do wieku, czyli ilość i jakość posiłków, częstość załatwiania potrzeb fizjologicznych, snu ,spacerków ,zabawy i szkolenia. I co jeszcze bardzo ważne to my decydujemy nie psiak, my dajemy sygnał do zabawy, my decydujemy o jej zakończeniu itd.

Akita jest psem, który nie ufa bezwarunkowo i nie wybacza wszystkiego, nie lubi też zbyt skomplikowanych żartów. Niełatwo zdobyć pełne zaufanie akity, ale warto się potrudzić, na pewno nie wolno pozostawić mu tzw." wolnej ręki" gdyż dość szybko uzna, iż jest szefem, a wtedy to on zaczyna decydować i co za tym idzie zacznie rozkazywać.

Akita może być wspaniałym towarzyszem człowieka i przyjacielem całej rodziny, może wspaniale znosić towarzystwo obcych dla niego ludzi, naszych znajomych, a nawet tych, których dopiero poznajemy. Akita może zachowywać się bardzo dostojnie w towarzystwie obcych psów i nie zaczepiać ich do ataku, może zaprzyjaźnić się z wieloma innymi, obcymi mu nawet psami, może żyć w wielkiej komitywie z kotem, a także z wszystkimi zwierzakami, które odpowiednio mu przedstawimy, może być niezwykle tolerancyjny i delikatny wobec nawet malutkich dzieci, a z większymi bawić się bez uczynienia im krzywdy. Trzeba tylko umieć go dobrze wychować, a podstawą dobrego wychowania akity jest znać podstawy behawioryzmu i samemu umieć jasno, czytelnie przekazać akicie tę wiedzę.

Można powiedzieć, że akita jest bardzo wrażliwym delikatnym psem, unikającym w szczenięctwie instynktownie sytuacji uznanych przez niego za niebezpieczne. Ponieważ niedostateczna socjalizacja w szczenięctwie może spowodować, iż akita będzie zdziczałym nieufnym i wręcz strachliwie reagującym na nowości psem -trzeba bardzo starannie socjalizować szczenięta i tu pole do popisu mają hodowcy. Trzeba pamiętać, iż kluczowym okresem dla zbudowania mocnej i wspaniałej psychiki akity jest okres miedzy 3-7 tygodniem życia.

W życiu malca rozróżniamy kilka bardzo ważnych etapów i tak: miedzy 3-7 tygodniem życia, kiedy to malec zaczyna stawiać pierwsze kroki i poznawać wszystko, ważny jest też bardzo etap między 3-5 miesiącem życia-kiedy to akita mimo wcześniejszej prawidłowej edukacji i odważnych poczynań nawet w nowych dla niego środowiskach -staje się ponownie ostrożnym,a nawet sprawiającym wrażenie lękliwego psa-ważne by w tym czasie nie spotykały go niemiłe doznania płynące od ludzi, ani od zwierząt, bo jest to okres wzmożonej nieufności do świata zewnętrznego. Jest to związane z budzeniem się świadomości,iż każdy nowy teren ma swojego szefa, że nowa istota może chcieć z nim stoczyć walkę o przewodnictwo(w tym czasie szczenięta bardzo zdecydowanie i często zaciekle toczą z sobą walki ustalające hierarchię).W tym czasie trzeba uzbroić się w wielką cierpliwość, bo szczeniak często może reagować strachem na wiele komend i ważne by w tym czasie nasze komendy wobec niego były wydawane spokojnym, choć stanowczym tonem głosu i by nie robić zbyt energicznych ruchów przy wydawanych poleceniach.

Następnym ważnym etapem jest okres dojrzewania, który zaczyna się u niektórych od 6 miesiąca życia, ale u większości znanych mi akit dopiero ok.8 miesiąca życia. Wtedy budzące się w akicie hormony sprawiają, iż z jednej strony młodzik zaczyna robić się buńczuczny i czasem ma przebłyski nadmiernej zuchwałości -a z drugiej strony miewa stany lęku, często z niezrozumiałej przyczyny -spotkałam się z określeniem na ten okres życia akity -GHOST PERIOD -"okres duchów"(Szwedzi tak określają) i okres ten trwa często do 15-18 miesiąca życia. Ważne w tym czasie jest by już ostatecznie i stanowczo ustalić miejsce w stadzie i nie starać się na silę przymuszać do przebywania w pewnych miejscach, które psa nastrajają negatywnie. W tym także czasie, po intensywnym wzroście należy dalej bardzo wysokowartościowo karmić akitę z uzupełnieniem mikro i makroelementów (bardzo ważne są Mg i Ca),gdyż w tym czasie akita ma wzmożony popyt na nie.

Stosunek do dzieci - wszystko zależy od tego, czy w wczesnym szczenięctwie akita miał kontakt z dziecmi, no i jaki był to kontakt, także bardzo wiele zależy od rodziców dzieci, od ich zdolności wychowawczych. Ci, którzy umieją wychowywać konsekwentnie dziecko, będą także umieli wychować akitę i dobrze pokierować wzajemną relacją dziecko - akita. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że nie wolno zostawiać akity sam na sam z dziećmi i ich kolegami, gdyż większość dzieci akita traktuje niżej w hierarchii, będzie kochał "swoje" dzieci i będzie się nimi opiekował, a kolegów swoich podopiecznych może potraktować jak intruzów i stanowi dla nich potencjalne niebezpieczeństwo.
AKITA NIE JEST PSEM DLA KAŻDEGO
Należy zdawać sobie sprawę z tego, że tak dynamiczny w działaniu pies nie jest psem dla każdego. Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, oraz logiką w postępowaniu a także być upartym o wiele bardziej niż akita, a czasem tak samo jak akita szybko i bezkompromisowo zareagować. Należy pamiętać, że akity doskonale poznają i "czują" intencje ludzi i potrafią rozszyfrować fałsz, pod przykrywką sympatii do nas i mogą taką osobę nawet próbować zaatakować. Proszę pamiętać, że akita nie pozna się na żartach obcych ludzi a zawłaszcza dzieci.

Trzeba zdawać sobie sprawę z możliwości akity, ktore są zapisane w jego instynktach, jest to pies niezwykle zwinny i nieustępliwy w walce i nie wolno zaniedbać jego wychowania i nie dopuszczać do sytuacji, której akita "pokaże, na co go stać" Jest psem" jednej akcji", pozornie leniwy i z umiarkowanym temperamentem, w momencie zagrożenia, czy rozochocony w zabawie lub łowach potrafi być niewiarygodnie zwinny i szybki, tak bardzo, ze może wprawić w zdumienie każdego.

Akita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by unikać zagrożenia dla dzikich, czy domowych zwierząt.

A nauczkę potrafią dać znacznie większemu od siebie intruzowi, który naruszy jego terytorium lub zrobi zamach na spokój jego rodziny.

Dlatego zawsze należy pamiętać, że akita nie traci nic z swej pierwotnej "dzikości", zdolności do pewnych reakcji, o które wielu ludzi nigdy by nie posądziło tego często wyglądającego na "flegmatycznego misia" psa.

RADY DLA KUPUJĄCEGO AKITĘ

Najpierw dokładnie przeanalizujmy, co wyżej, potem poznajmy różne hodowle, zainteresujmy się, jak hodowca socjalizuje szczenięta, poznajmy rodziców szczenięcia, zażyczmy sobie małej eskapady z wybranym szczenięciem do pobliskiego miasteczka i zobaczmy jak się zachowuje, to wszystko jest ważne.

Dowiedzmy się jak żywione są wszystkie akity w hodowli i najlepiej byśmy ich jak najwięcej zobaczyli, poznali, poobserwowali.

Można poprosić hodowcę o zrobienie paru testów pod jego okiem ,jak reagują na jedzenie, na siebie nawzajem itd. Ważne jest żeby maluch delikatnie brał z ręki jedzenie nie raniąc ręki, ani by nie warczał kiedy się mu je odbiera, powinien spokojnie znieść położenie na plecach, spokojnie powinien przyjąć zaglądanie w ząbki ,czy dotyk w każdym miejscu ciała, powinien przybiegać na każde zawołanie i wyrażać radość, a nie lęk, czy agresje, nie powinien strachliwie reagować na żaden dźwięk, na nowe dźwięki powinien reagować zainteresowaniem ew. ostrożnością. Podobnie powinny zachowywać się wszystkie dorosłe akity, które znajdują się w hodowli.

Wazne jest też, by dokładnie zaznajomić się ze sposobem żywienia, bo kupując szczenię kupujemy je z określonym sposobem żywienia - i co ważne, jeśli widzimy wiele akit w danej hodowli i widzimy, iż są w świetnej kondycji , a także znamy ich wyniki wystawowe i te są świetne, jeśli wszystko wskazuje ,że ten sposób żywienia jest sprawdzony i dobry, to nie zmieniajmy tego sposobu pod wpływem rad innych właścicieli akit, czy pod wpływem weterynarza, do którego pójdziemy zaszczepić naszego pupila.

Staffordshire Bull Terrier

Stafik - psy obronneInne nazwy tej rasy psów: Stafik, Staffie, Staffy, Stafford, Staffordshire, English Staffordshire Bull Terrier.

Długość życia 10 - 16 lat
Wielkość miotu
4 - 6 szczeniąt
Wzrost

Pies: 36 - 41 cm.

Suka: 33 - 38 cm.

Waga

Pies: 11 - 17 kg.

Suka: 10 - 16 kg.

AktywnośćWysoka
Szybkość uczenia się
Wysoka
Posłuszeństwo
Niskie
Stosunek do dzieci
Niebywale przyjazny i cierpliwy w stosunku do dzieci. W Anglii często jest nazywany "psia niania" z powodu swojej wielkiej miłości do nich. Będzie je chronił, jakby były jego własnymi szczeniętami.
Stosunek do obcych
Na ogół przyjaźnie nastawiony do ludzi
Stosunek do psów
Posiada naturalny, silny instynkt do walki z innymi psami, szczególnie tej samej płci. Chętnie prowokuje bójki z innymi czworonogami.
Stosunek do innych zwierząt
Stanowi duże niebezpieczeństwo dla zwierząt spoza kręgu swojej rodziny.

Wrażenie ogólne

Staffordshire Bull Terrier jest krótkowłosym, mocnym i dobrze zbudowanym psem, mniej niż średniego wzrostu. Jest atletycznie zbudowany, ale powinien być równocześnie bardzo żywy i zwinny. Ma dobrze umięśnione tylne nogi, szeroko rozstawione nogi przednie i dużą, w stosunku do wzrostu, kwadratową głowę. Uszy są zwinięte w kształcie płatka róży lub pół uniesione. Niezależnie od sytuacji, pies ten powinien sprawiać wrażenie dużej siły i mocy.

Szata

Krótka, gładka, gęsta i ściśle przylegająca do skóry.

Maść

Czerwona, płowa, biała, czarna lub niebieska, lub w którymś z tych kolorów z białym. Wszelkie tonacje pręgowane z białym.

Historia rasy

Staffordshire Bull Terrier powstał w Anglii na początku XIX w. poprzez skrzyżowanie Old English Bulldoga z miejscowymi terierami, takimi jak np. English White Terrier oraz Manchester Terrier. W rezultacie powstał pies łączący ogromną siłę fizyczną bulgoga z nieustępliwością i wojowniczością teriera. To właśnie Staffordshire Bull Terrier zapoczątkował całą grupę psów typu Bull & Terrier oraz zainspirował hodowców do dalszych krzyrżówek pomiędzy buldogami i terierami. To jest, więc "oryginalny" Bull-and-Terrier, a nie pies noszący nazwę - bullterier, który powstał nieco później.

W przeciwieństwie do bardzo popularnego poglądu, nazwa rasy nie pochodzi od hrabstwa Staffordshire, a od tawerny, gdzie powstał pierwszy wzorzec rasy. Wiele psów trafiło w XIX w. do USA, gdzie były krzyżowane z innymi rasami. Stając się większe i wyższe, doprowadziły do powstania ras American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier. Staffordshire Bull Terrier, czy też stafik, jak często nazywa się tego małego zawadiakę, pozostał na wyspach brytyjskich bez zmian fizycznych. Początkowo używano go do walk z bykami i z psami. Kiedy zostały one zakazane, stafik z powodzeniem stał się bardzo popularnym psem towarzyszącym i obronnym.

Temperament

Staffordshire Bull Terrier jest wiernym, czułym, inteligentnym i stosunkowo posłusznym psem. Jest znany jako niezawodny pies towarzyszący, doskonale sprawdzający się w roli psa rodzinnego. To pies niezwykle pewny siebie, doskonale zdający sobie sprawę z własnej siły, a przy tym bardzo odważny i nieustępliwy. Stafik jest bardzo aktywny, zawsze skory do zabawy, długiego baraszkowania na swoim terenie, czy też spaceru ze swoją rodziną. Właściciele tych psów często opisują je jako lojalne, wierne i zawsze chcące być w centrum uwagi

Nie jest to idealny stróż domu, w którym mieszka. Co prawda, jeżeli pojawi się jakiekolwiek niebezpieczeństwo, pies ten szybko je dostrzeże, gdyż nic nie ujdzie jego uwagi. Staffordshire Bull Terrier zaalarmuje swoim szczekaniem, jeżeli wyczuje że dzieje się coś niedobrego, ale jest na ogół przyjaźnie nastawiony do ludzi, nawet których nie zna. Dobrze sprawdza się jednak w roli psa obronnego. W sytuacji zagrożenia swojej rodziny, stanie bez wahania do walki i użyje siły stosownie do stopnia zagrożenia.

Stafik jest niebywale przyjazny i cierpliwy w stosunku do dzieci. W Anglii często jest nazywany "psia niania" z powodu swojej wielkiej miłości do nich. Będzie je chronił, jakby były jego własnymi szczeniętami. Pies ten dobrze współżyje z kotami i innymi zwierzętami domowymi, o ilei zna je od szczenięcia, ale nie należy mu ufać w kontaktach z nieznanymi mu zwierzętami.

Staffordshire Bull Terrier posiada naturalny, silny instynkt do walki z innymi psami, szczególnie tej samej płci. Nie należy puszczać go bez smyczy w miejscach publicznych. Niezbędna jest odpowiednio wczesna socjalizacja. Stafik powinien wiedzieć, że jakiekolwiek agresywne zachowanie wobec innych psów nie jest tolerowane.

Problemy zdrowotne

Najpoważniejsze są problemy z oczami, a wśród nich zdarzająca się czasami zaćma, choroba oczu prowadząca do zmętnienia soczewki, która jest jedną z przyczyn ślepoty. Zdarza się również dysplazja stawu biodrowego, która może być czasem zapobiegania poprzez ograniczanie nacisku na stawy, gdy szczeniak dorasta. Po prostu nie należy zachęcać szczeniaka do intensywnych biegów, oraz do gonienia po schodach. Jak wszystkie rasy psów typu "bull", stafik często ma problemy z "gazami" ale może to zostać ograniczone do minimum dzięki odpowiedniej diecie.

Pielęgnacja

Lśniąca i gładka sierść jest łatwa w utrzymaniu. Wymaga jedynie regularnego szczotkowania. Kąpanie tylko wtedy, kiedy jest to naprawdę konieczne. Ta rasa psów linieje w stopniu umiarkowanym.

Idealny dom

Staffordshire Bull Terrier może z powodzeniem mieszkać w bloku, jeżeli ma okazję do codziennej dawki ćwiczeń. Jest cichym psem, nieszczekającym zbyt często, ale stosunkowo aktywnym nawet w mieszkaniu, więc domek z działką jest oczywiście lepszym rozwiązaniem.

Ćwiczenia

Stafik jest bardzo aktywny i uwielbia zabawę. Przeciąganie liny, pościgi jest jego ulubioną rozrywką. Nie należy jednak pozwalać psu wygrywać, gdyż może to wyrobić w nim przekonanie, że to on jest dominujący w swoim ludzkim stadzie. Pies ten potrzebuje dużej dawki codziennych ćwiczeń.

Wychowanie

Staffordshire Bull Terrier szybko się uczy, ale posiada bardzo silny charakter i jest psem dosyć upartym. To inteligentny pies, ale po prostu sam decyduje, co chce robić. Konsekwentny trening od szczeniaka jest najlepszym rozwiązaniem. Bardzo ważna jest wczesna socjalizacja szczeniaka, aby zaakceptował inne zwierzęta, gdy stanie się dorosły. Należy pamiętać, że stafik, który nie będzie miał okazji poznać innych psów, gdy jest jeszcze mały, zawsze chętnie będzie prowokował bójki z innymi czworonogami i stanowi duże niebezpieczeństwo dla innych zwierząt spoza kręgu jego rodziny.

Hovawart

Rasy psów - HovawartInne nazwy tej rasy psów: Hovawart


Długość życia
10 - 14 lat
Wielkość miotu
4 - 6 szczeniąt
Wzrost

Pies: 63 - 70 cm.

Suka: 58 - 65 cm.

Waga

Pies: 32 - 41 kg.

Suka: 25 - 34 kg.

AktywnośćWewnątrz - średnia, na zewnątrz - wysoka
Szybkość uczenia się
Wysoka
PosłuszeństwoŚrednie
Stosunek do dzieci
Pies ten kocha dzieci i zawsze jest skory do wspólnych zabaw z nimi
Stosunek do obcych
Nieufny wobec obcych i bardzo niechętnie toleruje ich na swoim terytorium.
Stosunek do psów
Hovawart nie toleruje innych psów tej samej płci i zwykle jest wobec nich agresywny.
Stosunek do innych zwierząt
Dobrze współżyje z innymi zwierzętami, szczególnie, jeśli poznał je w wieku szczenięcym

Wrażenie ogólne

Hovawart jest dużym, silnym, lecz nie ociężałym psem. Z wyglądu jest podobny do golden retrievera, kolorowego kuvasza czy owczarka podhalańskiego, choć nie ma między nimi pokrewieństwa. To typowy pies do stróżowania i obrony. Jest twardy i odporny na warunki atmosferyczne dzięki długiej, gęstej i nieprzemakalnej szacie.

Posiada masywnej budowy głowę z wysklepionym, szerokim i wklęsłym czołem; wysoko osadzone, obwisłe uszy; ciemne oczy owalnego kształtu i nos o takiej samej barwie, co sierść. Tułów jest dłuższy niż wysokość psa w kłębie. Klatka piersiowa jest szeroka, głęboka i silnie umięśniona. Hovawart ma silne tylne nogi, owalne stopy z pazurami o barwie takiej samej, co sierść i długi ogon, sięgający poniżej stawu skokowego, lecz nie do ziemi.

Szata

Długa, gęsta i nieprzemakalna. Szczególnie charakterystyczne są "pióra" z tyłu przednich łap oraz obficie owłosiony ogon.

Maść

Czarna, czarna podpalana oraz jasna podpalana z białymi znaczeniami np. dopuszczalny jest biały koniec ogona.

Historia rasy

Hovawart powstał w Niemczech na początku XIII wieku i jest potomkiem chłopskich psów do stróżowania. W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza często są spotykane wzmianki (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym "Sachsenspiegel") o psie figurującym pod nazwą "hofewart", co oznacza "stróż posiadłości. Pies ten był tam przedstawiany jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego.

Obecnego Hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi, w dawnej środkowej Europie, psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku ubiegłego stulecia podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt F. Konig, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie wiejskie psy z Harzu i Odenwaldu z węgierskimi kuvaszami, owczarkami niemieckimi i nowofundlandami.

W 1922 r. został zarejestrowany pierwszy miot, a w 1937 r. hovawart został oficjalnie zatwierdzony. Obecnie pies ten jest głównie używany jako pies stróżujący i obronny, ale jest też uznanym psem służbowym, sprawdzającym się w policji czy ratownictwie.

Temperament

Hovawart zachowuje się spokojnie w domu, ale jest bardzo aktywny na dworze. Jest pełen temperamentu, zawsze skłonny do zabawy, ciekawski i zachowujący się jak szczeniak do późnego wieku. Chętnie się uczy, jest mądry, godny zaufania i wierny, ale ma tendencję do pełnego podporządkowania się tylko jednej osobie w rodzinie. Hovawart posiada silne poczucie dominacji, stąd wymaga kontaktu z przewodnikiem o silnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu.

Hovawart doskonale dostosowuje się do swojej rodziny i bezwzględnie wymaga bliskiego z nią kontaktu. Potrzebuje dużo ruchu i najchętniej jakiejś pracy do wykonywania. Pies ten kocha dzieci i zawsze jest skory do wspólnych zabaw z nimi.

Hovawart jest nieufny wobec obcych i bardzo niechętnie toleruje ich na swoim terytorium. Jest niezwykle czujny, odważny i ma silny, naturalny instynkt obrony powierzonego mu w opiekę dobytku, co czyni z niego doskonałego psa stróżującego. Pies ten posiada silnie zakorzeniony popęd do walki i obrony swojej rodziny w sytuacji zagrożenia.

Hovawart nie toleruje innych psów tej samej płci i zwykle jest wobec nich agresywny, ale dobrze współżyje z innymi zwierzętami, szczególnie, jeśli poznał je w wieku szczenięcym. Pomimo doskonałego węchu nie ma skłonności do włóczęgostwa i polowania.

Problemy zdrowotne

Hovawart jest generalnie bardzo zdrową rasą, ale niestety nawet jemu przytrafiają się czasem jakieś choroby. Najczęstszym problemem jest dysplazja stawów biodrowych oraz czasem łokciowego, często dotykająca duże i ciężkie psy. Pojawia się, gdy kość udowa nie jest odpowiednio dopasowana do torebki stawowej, powodując ból i problemy ze wstawaniem i chodzeniem. Może doprowadzić do poważnych problemów, gdy pies będzie już stary. Ważne jest odpowiednio wczesne wykrycie choroby, gdyż w miarę prosty zabieg chirurgiczny, oszczędzi naszemu pupilowi wiele cierpień "na starość".

Bardzo rzadko psy tej rasy mogą mieć problemy z niedoczynnością tarczycy (łac. hypothyreosis, hypothyroidismus) - chorobą ludzi i zwierząt spowodowaną niedoborem hormonów tarczycy, prowadzącym do spowolnienia procesów metabolicznych.

Zdarzają się także: anormalny rozwój naczyń wątroby, katarakta i choroby serca.

Pielęgnacja

Przedstawiciele tej rasy psów nie są wymagający w pielęgnacji. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów. Kąpanie tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Pies ten linieje w stopniu umiarkowanym.

Idealny dom

Hovawart nie nadaje się do mieszkania w bloku. Jest, co prawda bardzo cichy i średnio aktywny wewnątrz, ale jest psem dużym oraz po prostu uwielbia pozostawać na dworze. Wymagany jest, więc dom z przynajmniej średniej wielkości działką, najlepiej położony w terenie podmiejskim lub wiejskim. Należy pamiętać, że to wiejski pies, przyzwyczajony do rozległych przestrzeni i będzie się męczył w miejskim otoczeniu.

Hovawart najlepiej czuje się w klimacie umiarkowanym lub zimnym. To twardy, odporny na warunki atmosferyczne pies, a dzięki długiej, gęstej i nieprzemakalnej szacie może mieszkać w dobrze ocieplonej budzie na dworze.

Ćwiczenia

Hovawart niewątpliwie potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, ale nie bardzo nadaje się do uprawiania szybkich sportów. Jest za to bardzo wytrzymały. Uwielbia bardzo długie wędrówki, podczas których mógłby biegać bez smyczy. Jak na tak dużego psa jest bardzo zwinny i z łatwością pokonuje najtrudniejszy nawet teren.

Wychowanie

Hovawart to bardzo wymagający pies, nienadający się dla początkujących i zbyt wygodnickich właścicieli, bez naturalnego autorytetu. Już od szczeniaka wymaga twardej ręki i konsekwentnej nauki posłuszeństwa. Hovawart jest bowiem dosyć uparty, samowolny i potrafi być także dominujący, przy czym pies jest o wiele trudniejszy w wychowaniu, niż suka.

Hovawart późno dojrzewa. Często nawet w wieku dwóch lat zachowuje się jak duży szczeniak. Niezbędne jest ustanowienie wyraźnej hierarchii w stadzie oraz odpowiednia socjalizacja, czyli zapoznawanie szczeniaka z innymi psami, obcymi ludźmi i nowymi sytuacjami.


Sznaucer olbrzymi

Rasy psów - Sznaucer olbrzymiInne nazwy tej rasy psów: rosyjski sznaucer niedźwiedzi, sznaucer monachijski, brodacz monachijski, sznaucer piwny, Giant Schnauzer, Riesenschnauzer, Russian Bear Schnauzer, Münchener Dog.

Klasyfikacja FCI: Grupa II. Psy w typie pinczera i sznaucera, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i inne rasy. Sekcja 1.2 Sznaucery
Nr FCI: 181
Pochodzenie rasy i data powstania
Niemcy, XV wiek n.e.
PrzeznaczeniePierwotnie poganiacz bydłaoraz jako typowe wiejskie psy do stróżowania i obrony. Obecnie należą do uznanych ras psów służbowych. Służą w wojsku, policji, służbach granicznych i celnych, oraz oczywiście są używane jako psy stróżujące i obrończe, a także towarzyszące.
Wielkość miotu5 - 8 szczeniąt
Długość życia12 - 15 lat
Wzrost60 - 70 cm.
Waga30 - 40 kg.
WymaganiaNie jest to pies dla każdego. Dla ludzi mających naturalny autorytet. Potrzebuje zajęcia i ruchu. Szorstki włos należy trymować, ale nie linieje i pielęgnacja nie jest nadmiernie uciążliwa
Stosunek do dzieciSznaucera olbrzymiego cechuje przyjacielski stosunek do dzieci, ale nie jest polecany do domu z małymi dziećmi. To bardzo żywy i aktywny pies, który mógłby mimowolnie przewrócić małe dziecko. Niezbyt dobrze również toleruje złe zachowanie małych urwisów. Niemniej jednak starsze, dobrze zachowujące się dzieci, znajdą w tym "brodatym" opiekunie prawdziwego przyjaciela.
Stosunek do obcychNieufny i podejrzliwy, ale nie jest jednak agresywny bez powodu w stosunku do człowieka
Stosunek do psówNie toleruje innych psów i jest wobec nich bardzo agresywny i dominujący
Stosunek do innych zwierzątDobry

Wrażenie ogólne

Pies ten występuje w trzech odmianach: olbrzymi, średni i miniaturowy, ale każda z nich jest osobną rasą. Sznaucer olbrzym jest największy i powstał jako ostatni w tej grupie psów. Jest powiększoną podobizną sznaucera średniego. Z wyglądu przypomina także czarnego teriera rosyjskiego i bouvier des flandres.

Sznaucer olbrzym to duży, silny i muskularny pies. Jego wysokość w kłębie powinna być równa długości tułowia, sprawiając wrażenie kwadratowej sylwetki. Charakterystyczna broda i wąsy potęgują groźny i srogi wygląd tego, chętnie wykorzystywanego jako pies służbowy, olbrzyma.

Szata

Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka oraz szorstkiego i twardego w dotyku włosa okrywowego, bez tendencji do miękości. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi.

Maść

Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Historia rasy

Sznaucer olbrzymi wywodzi się z okolic Stuttgaru (Wirtembergia) i Monachium (Bawaria) w Niemczech. To stara rasa psów, powstała juz w XV w., prawdopodobnie w wyniku krzyżowania gładkowłosych psów poganiaczy bydła z szorstkowłosymi owczarkami, czarnymi dogami niemieckimi i Bouvier des Flandres. Nazywano je wówczas od miejsca powstania rasy, czyli psy monachijskie, gdyż wtedy nie miały nic wspólnego ze sznaucerami. Psy monachijskie znajdują się w szkicach Albrechta Durera z końca XV w., a także na słynnej rzeźbie "Nachtwachterbrunnen" ze Stuttgartu z roku 1620.

Psy te już od XV w. były używane do zaganiania bydła, oraz jako typowe wiejskie psy do stróżowania i obrony. Od XIX w. trafiały do miast, gdzie pracowały jako psy rzeźnickie oraz często pilnowały wozów browarniczych, stąd znamy je również jako sznaucery piwne. Wtedy właśnie dostrzeżono podobieństwo tych psów ze średnimi sznaucerami i zaczęto na większą skalę krzyżować je ze sobą, tworząc sznaucera olbrzymiego, którego znamy obecnie.

Rasa ta została po raz pierwszy pokazana na wystawie w 1909 r. w Monachium, gdzie psy te wystawiono pod nazwą rosyjski sznaucer niedźwiedzi. Używano również nazwy sznaucer monachijski, aż w końcu zaczęto powszechnie używać nazwy sznaucer olbrzymi. Chociaż nie były aż tak popularne jak owczarki niemieckie, sznaucery olbrzymie były szeroko wykorzystywane podczas obu wojen światowych jako psy służbowe, policyjne i wojskowe. Rasa ta znalazła się na krawędzi wyginięcia po II wojnie światowej, ale dzięki grupie oddanych hodowców, została uratowana.

Obecnie sznaucery olbrzymie wciąż należą do uznanych ras psów służbowych. Służą w wojsku, policji, służbach granicznych i celnych, oraz oczywiście są używane jako psy stróżujące i obrończe, a także towarzyszące.

Temperament

Sznaucer olbrzymi jest wszechstronnym, inteligentnym psem pracującym. Jest nieco spokojniejszy od sznaucera średniego, ale to wciąż pełen temperamentu zawadiaka, który często swoim zachowaniem przypomina teriera. Sznaucer olbrzymi jest pewny siebie, niezależny i bywa czasem uparty, co sprawia, że nie jest łatwo go sobie podporządkować. Wymaga więc stanowczego i konsekwentnego treningu, ale nie cierpi niesprawiedliwości i pod żadnym pozorem nie wolno go bić.

To pies odpowiedzialny, wierny i kochający swoją rodzinę. Uwielbia przebywać ze swoim panem przez cały czas. Bez problemu dostosuje się do swojej ludzkiej rodziny, o ile będzie stale uczestniczył w życiu rodzinnym. Swoim zachowaniem przypomina trochę dużego szczeniaka. Jest bowiem zawsze ciekawski, żywy i aktywny nawet do późnej starości. Bardzo źle znosi natomiast zmianę właściciela.

Sznaucera olbrzymiego cechuje przyjacielski stosunek do dzieci, ale nie jest polecany do domu z małymi dziećmi. To bardzo żywy i aktywny pies, który mógłby mimowolnie przewrócić małe dziecko. Niezbyt dobrze również toleruje złe zachowanie małych urwisów. Niemniej jednak starsze, dobrze zachowujące się dzieci, znajdą w tym "brodatym" opiekunie prawdziwego przyjaciela.

Sznaucer olbrzymi jest doskonałym psem stróżującym i obrończym. Sam wygląd i rozmiary tego "brodacza" budzą odpowiedni respekt, który potęguje dodatkowo niski, donośny głos. Pies ten posiada bardzo silne poczucie własnego terenu i dobrze wykształcony instynkt obrony, więc potrafi być ostry i nieustępliwy w sytuacji zagrożenia.

Pies ten z natury jest nieufny i podejrzliwy wobec obcych, co jednak nie przeszkadza mu zawsze dobrze obejrzeć każdą nowo spotkaną osobę. Nie jest jednak agresywny bez powodu w stosunku do człowieka. Pies ten całkowicie jednak nie toleruje innych psów i jest wobec nich bardzo agresywny i dominujący, dlatego bardzo ważna jest odpowiednia socjalizacja. Ponieważ nigdy agresja tego silnego psa nie była skierowana przeciw innym zwierzętom, brodacz monachijski doskonale się z nimi dogaduje.

Problemy zdrowotne

Sznaucerom olbrzymim najczęściej przytrafia się dysplazja stawu biodrowego oraz czasami padaczka.

Dużym problemem jest skręt żołądka, ciężka choroba psów dużych i wielkich ras. Jest to druga przyczyna śmierci psów, zaraz po nowotworach. Przebieg choroby polega na tym, że w żołądku gromadzą się duże ilości gazu, co powoduje silne rozciągnięcie żołądka i powoduje silny ból. Wypełniony gazami i często fermentującym pożywieniem żołądek ma tendencję do obracania się wokół własnej osi, co powoduje zamknięcie wypustu i w konsekwencji prowadzi to do tego, że gazy nie mają ujścia ani do jelita ani do przełyku. Żołądek napierając na otaczające go organy utrudnia oddychanie i doprowadza do pojawienia się lokalnych zaburzeń krążenia krwi. Następnym stadium jest pogłębiająca się niewydolność nerek, uszkodzenie wątroby, pojawienie się we krwi toksyn oraz przenikanie do krwi bakterii z przewodu pokarmowego, co prowadzi do rozwoju pełnoobjawowej sepsy. Brak rozpoczęcia odpowiedniego leczenia prowadzi do zgonu w ciężkim bólu.

Aby zmniejszyć ryzyko powstania skrętu żołądka pamiętajmy, aby rozłożyć dzienną dawkę pokarmu na kilka mniejszych posiłków; nie stawiać miski na podwyższeniu; zapewnić psu spożywania posiłków bez stresów i pośpiechu oraz odpoczynku poposiłkowego minimum 45-60 minut. Dodatkowo możemy stosować diety w puszkach, bądź pomieszanych z pokarmem suchym a także wykonać gastropeksję w okresie szczenięcym

Niestety, sznaucery olbrzymie są również w większym stopniu narażone na nowotwory złośliwe, niż większość innych ras psów.

Pielęgnacja

Szorstka szata sznaucera wymaga średniego nakładu pracy. Szorstki włos wprawdzie nie linieje, ale za to dwa razy do roku szata powinna być trymowana, aby usunąć martwe włosy. Poza tym nie potrzebują jakiejś specjalnej troski.

Trymowanie poprawia jakość sierści - usztywnia ją, zmniejsza wzrost podszertka, poprawia kolor, a także eliminuje problem sierści w domu, ponieważ pies wytrymowany nie gubi sierści. Dotyczy to ras przeznaczonych do tego zabiegu, czyli szorstkowłosych.

Idealny dom

Sznaucery olbrzymie są bardzo energiczne i wymagają dużo ruchu, dlatego wskazany jest dom, z dobrze zabezpieczoną działką. Te psy mogą jednak dobrze sobie radzić w mieście, o ile ich właściciele są w stanie zapewnić im wystarczająco dużo ćwiczeń. Dla tych brodatych olbrzymów, najważniejsza jest ich rodzina i dla niej są w stanie dostosować się do każdych warunków.

Aktywność

Sznaucer olbrzymi jest psem aktywnym i energicznym. Powinien mieć codziennie możliwość, do co najmniej godziny ćwiczeń fizycznych. Pies ten potrzebuje zajęcia i ruchu, a jeżeli nie zapewnimy mu ich, może wtedy wykazywać zachowania destrukcyjne, być znudzony czy tez w końcu, przybierać na wadze.

Sznaucer olbrzymi powinien być w rękach rodziny aktywnej, pośród której przynajmniej jedna osoba musi lubić długie spacery, jogging, jazdę na rowerze czy tez pływanie. Oczywiście wszystkie te czynności wraz z uwielbiającym wszelką pracę i aktywność "brodaczem". Należy jedynie uważać, aby nadmiernie nie przemęczać szczeniaka czy młodego psa. Należy po prostu pozostawić mu możliwość poruszania się w wybranym przez niego tempie, gdyż nadmierne obciążenie stawów w tak młodym wieku, może doprowadzić do ich uszkodzenia.

Wychowanie

Nie jest to pies dla każdego. Sznaucer olbrzymi wymaga prowadzenia przez osobę silną, pewną siebie i jednocześnie cierpliwą a także posiadającą naturalny autorytet. Pies ten jest bardzo inteligentny, szybko się uczy, ale też jest pewny siebie, niezależny i bywa czasem uparty, co sprawia, że nie jest łatwo go sobie podporządkować. Niezbędne jest uznanie przez psa przewodnictwa swojego pana i całej jego rodziny.

Wychowanie musi rozpocząć się bardzo wcześnie i być bardzo konsekwentne. Niezbędna jest także odpowiednia socjalizacja szczeniaka, czyli poznawanie nowych miejsc, osób i zwierząt.