niedziela, 30 maja 2010

Chin japoński (spaniel japoński)

Nr wzorca wg FCI
Grupa IX, Sekcja 8, nr wzorca 206
Wzrost
ok. 25 cm
Waga
ok. 4 kg
Długość życia
ok. 13 lat

HISTORIA RASY
raj patronacki: Japonia

Pierwsze wzmianki o tej rasie zostały odnotowane w chińskim manuskrypcie datowanym na 57 r. p.n.e. Legenda głosi, że ich przodkowie wcale nie pochodzą z Japonii, lecz z Chin, a do Kraju Kwitnącej Wiśni dotarły jako prezent chińskiego dworu cesarskiego dla japońskiego możnowładcy. Inna teoria głosi, że były podarunkiem od władców koreańskich.
rzez wiele lat małe chiny miały status cesarskiej maskotki. Na Zachód trafiły dopiero w XVII wieku za sprawą brytyjskiego kapitana Searles’a, który został zauroczony wyglądem małych, kudłatych piesków. Do spopularyzowania chinów przyczynił się także amerykański kapitan Matthew Perry, który w 1853 roku sprowadził do USA kilka egzemplarzy tych psów. Dwa z nich zostały podarowane królowej brytyjskiej Wiktorii, dzięki czemu chiny zawładnęły sercami angielskich dam.
OPIS
ak przystało na rodowitego mieszkańca Dalekiego Wschodu, chin japoński niemal obnosi się ze swoim dostojeństwem. Niczym kot zachowuje dystans do tego, co dzieje się wokół niego. Z reguły jest obserwatorem życia domowego, choć nie oznacza to, że w ogóle w nim nie uczestniczy. Wręcz przeciwnie. Psiak ma wszak swoje chwile zadumy i nie narzuca się gościom swoim jestestwem, jednak bardzo często nachodzą go takie momenty, w których żywiołowość zwycięża nad wewnętrznym spokojem. Wówczas japońskiego china wszędzie pełno. Gdy najdzie go ochota na zabawę, będzie przyciągał uwagę swojego opiekuna, aby ten zapewnił mu odpowiednią rozrywkę.
en pełen wdzięku elegancik nie ma zbyt dużych wymogów mieszkaniowych. Wystarczy mu małe miejsce do spania – najlepiej oczywiście miękki fotel lub kanapa, gdyż legowiskiem na ziemi może, niestety, pogardzić.
iekiedy ciężko nauczyć go czystości, jednak gdy poświęci się temu odpowiednią ilość czasu, psiak w końcu zrozumie, gdzie powinien załatwiać swoje potrzeby.
hin jest psem rodzinnym i bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, dlatego nie należy zapominać o chwilach czułości przeznaczonych wyłącznie dla niego.
SZATA
rosta, długa, miękka, jedwabista
UMASZCZENIE
iałe z symetrycznymi czarnymi lub rudymi łatami
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
e względu na długą sierść, powinien być czesany dwa razy w tygodniu.

Basset bretoński (basset fauve de Bretagne)

Nr wzorca wg FCI
Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 36
Wzrost
33-38 cm
Waga
16-18 kg
Długość życia
ok. 13 lat
HISTORIA RASY
raj pochodzenia: Francja

Rasa powstała w XIX wieku jako krzyżówka gryfona fauve de Bretagne z innymi bassetami. Ten pies gończy wykorzystywany był do polowań na drobną zwierzynę (przede wszystkim króliki), czasem także na zające, sarny, dziki i lisy.
OPIS
ak każdy pies z rodziny bassetów, jest wesoły, wytrwały i potrzebuje odpowiedniej ilości ruchu. Cechuje go także wewnętrzny spokój i przywiązanie do właściciela, a przede wszystkim ogromny upór.
SZATA
rótka, szorstka, twarda
UMASZCZENIE
ednolite, od pszeniczozłotego do ceglastoczerwonego, czasem z białą plamką na piersi lub szyi
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
zorstka sierść wymaga szczotkowania. Należy również zadbać o kondycję tego psiaka. Najlepiej połączyć przyjemne z pożytecznym, a więc spacery i zabawy na świeżym powietrzu wraz z ćwiczeniem psich mięśni.

Basenji (Congo dog)

Nr wzorca wg FCI
Grupa V, Sekcja 6, nr wzorca 43
Wzrost
40-43 cm
Waga
10-11 kg
Długość życia
ok. 10-15 lat

HISTORIA RASY
raj patronacki: Zair, Afryka Środkowa/Wielka Brytania

Ta pierwotna rasa psów została odnaleziona przez Europejczyków w Kotlinie Konga, gdzie była wykorzystywane przede wszystkim do naganiania zwierzyny podczas polowań. Jej wizerunki odnaleźć jednak można nie w afrykańskich lasach równikowych, lecz na egipskich grobowcach sprzed 4000 lat.
aukowcy twierdzą, że przodkowie tej rasy byli nie tylko stróżami, lecz przede wszystkim czworonożnymi towarzyszami faraonów. W Wielkiej Brytanii wyhodowano je po raz pierwszy dopiero w 1937 roku, zaś w Stanach Zjednoczonych w 1941 roku.
OPIS
asenji jest psem nietypowym. Wyróżnia się przede wszystkim tym, że… nie szczeka! Zamiast głośnego jazgotu właściciel może usłyszeć od podopiecznego odgłosy przypominające miauczenie kota, płacz dziecka czy nawet jodłowanie. Nie bez przyczyny jest on nazywany „kocim psem”. Jego wrodzony wdzięk i gracja w poruszaniu się, sposób mycia sierści, a także prawie całkowity brak psiego zapachu przypominają najprawdziwszego kociaka.
asenji jest psem wesołym, figlarnym, wymagającym dużej ilości zabaw. Jest też żądny kontaktu z opiekunem, ale w stosunku do obcych bywa powściągliwy. Jeśli właściciel nie zapewni mu odpowiedniej dawki miłości i zainteresowania, psiak „zrewanżuje się” swoją niezależnością i wszędobylstwem. Będzie się wspinał nawet na drzewo. A tresurze na pewno nie podda się z radością, mimo iż szybko się uczy.
SZATA
rótka, jedwabista
UMASZCZENIE
ude, czarne lub czarne podpalane z białymi znaczeniami na łapach i kryzie
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
rótka sierść nie jest kłopotliwa, jednak pies pozostawiony sam sobie, bez zabaw i wspólnych spacerów może być nieposłuszny. Warto pamiętać, że psy te nie przepadają za niskimi temperaturami.

Biszon kędzierzawy (bichon frisé)

Nr wzorca wg FCI
Grupa IX, Sekcja 1, nr wzorca 215
Wzrost
25-30 cm
Waga
5-6 kg
Długość życia
ok. 15 lat

HISTORIA RASY
raj patronacki: Belgia/Francja

Mimo iż jest to rasa uznana jako francusko-belgijska, jego pochodzenie nie ogranicza się tylko do tych dwóch krajów. Pies ten był bowiem w średniowieczu dobrze znany także we Włoszech. Z kolei Hiszpanie przyczynili się do jego sprowadzenia na Teneryfę (stąd inna nazwa psa: Tenerife dog). Obecnie jest on popularny niemal na całym świecie: w USA, Wielkiej Brytanii, a także w Polsce.
owstanie tej rasy nie jest znane. Prawdopodobnie w jego żyłach płynie krew spaniela miniaturowego, pudla lub maltańczyka. Wiadomo jednak, iż bichon frisé był ulubionym czworonogiem francuskiej arystokracji. Po jej upadku pies był częstszym gościem cyrkowych aren niż dworów burżuazji. Rozkwit tej rasy przypadł na lata 30. ubiegłego wieku, kiedy to został uznany jego wzorzec i nazwa oznaczająca „kędzierzawego psa salonowego”.
OPIS
iszon kędzierzawy pełen jest gracji i radości. Ten typowy pies kanapowy ma jednak swój charakterek. Bywa niezależny i bardzo żywiołowy. Do szczęścia potrzebuje przede wszystkim zabawy. Za wszelką cenę próbuje przypodobać się swojemu opiekunowi, czarując go swym wdziękiem. Jednym słowem: mały pies o wielkim sercu.
est zawsze pogodny i mało szczeka. Uwielbia spacery, ale długie wędrówki nie są dla niego niezbędne. Wystarczy odpowiednia dawka zabaw w domu i na świeżym powietrzu, a przełoży się to na sporą porcję szczęścia.
SZATA
elikatna, jedwabista, dwuwarstwowa, cienka, o skręcających się loczkach
UMASZCZENIE
iałe
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ajwięcej czasu opiekun będzie musiał poświęcić na pielęgnację sierści biszona. Niewiele bowiem trzeba, aby z puszystej kuleczki przeistoczył się w wielki, brykający kołtun. Niezbędne więc będzie szczotkowanie, trymowanie oraz comiesięczna kąpiel, a także odpowiednie przycinanie.

Bearded collie (Highland collie)

Nr wzorca wg FCI
Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 271
Wzrost
50-56 cm (pies), 47-52 cm (suka)
Waga
ok. 30 kg
Długość życia
ok. 12-16 lat

HISTORIA RASY
raj patronacki: Wielka Brytania

Bearded collie należy do sekcji psów pasterskich. Pochodzi ze Szkocji, gdzie już w XVII wieku był wykorzystywany do stróżowania i zaganiania owiec. Na początku XX wieku rasa ta wymarła, jednakże została odtworzona w 1944 roku.
OPIS
racji swojego „pasterskiego” przeznaczenia pies ten doskonale czuje się na świeżym powietrzu. Uwielbia aktywny tryb życia, choć tereny miejskie nie są mu straszne. Wystarczy długi spacer po parku, by mógł dać upust swojej energii.
ies ten jest przyjacielsko nastawiony do ludzi. Jeśli jednak opiekun nie zapewni mu zajęcia, bearded collie może stać się wielkim, długowłosym „szkodnikiem” – będzie gryzł, szarpał i niszczył wszystko, co wpadnie mu w łapy.
a pewno ucieszyłaby go możliwość uczestniczenia w zawodach sportowych (agility, flyball), na których mógłby sprawdzić się wzorowo.
SZATA
ługa, dwuwarstwowa z miękkim podszerstkiem i twardym włosem okrywowym
UMASZCZENIE
iebieskie, płowe, szare, brunatne, czarne, brązowe, z dodatkiem (ale nie z przewagą) bieli na kufie, głowie, szyi, piersi, łapach i na końcu ogona
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ługa sierść wymaga częstej, czasochłonnej pielęgnacji, aby nie porobiły się na niej uciążliwe kołtuny. Pies wymaga konsekwentnego wychowania oraz długich spacerów.

Akita Inu

Nr wzorca wg FCI
Grupa V, Sekcja 5, nr wzorca 255
Wzrost
67 cm (psy), 61 cm (suki)
Waga
35-45 kg (psy), 25-35 kg (suki)
Długość życia
ok. 14 lat

Fot. sxc.hu.
HISTORIA RASY
godnie z japońską historią rasy, Akita jest potomkiem myśliwskiego psa Matagi Inu. Jego nazwa wywodzi się od japońskiej prowincji Akita na wyspie Honsiu. Te myśliwskie szpice japońskie, które pojawiły się w Kraju Kwitnącej Wiśni wraz z imigrantami począwszy od 15.000 r. p.n.e. aż po 300 r. p.n.e., były pierwotnie wykorzystywane podczas polowań na dzikie zwierzęta, a także do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przedstawiciele tej rasy towarzyszyły samurajom, a dzięki wielkiemu poważaniu, jakim się cieszyły, znalazły swoje miejsce także na kartach japońskiej mitologii.
zasy wojny przyczyniły się do zmniejszenia populacji tych psów, dlatego w 1931 roku Japońskie Ministerstwo Wychowania uznało championy Akity Inu za skarb narodowy.
OPIS
ies ten jest odporny na trudne warunki pogodowe, ma zdecydowany charakter, lecz z natury jest spokojny i pełen godności. Drzemie w nim jednak łowiecka zawziętość, może więc zdominować właściciela, a dla obcych być mało tolerancyjny. Wymaga zatem konsekwentnego wychowywania, wówczas bardzo przywiązuje się do opiekuna. Jeśli nie poświęci się mu wystarczającej uwagi od małego, jako dorosłe mogą okazać się agresywne.
SZATA
ęsta, twarda, dwuwarstwowa
UMASZCZENIE
iałe, czerwone, pręgowane i sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami); każda barwa na białym tle z białymi znaczeniami po bokach kufy, na policzkach, na spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, a także po wewnętrznej stronie kończyn
PIELĘGNACJA I POŚWIĘCANY MU CZAS
ierść – oprócz okresów linienia – nie wymaga wyjątkowej pielęgnacji, warto więc czas wolny poświęcić na wychowanie psiaka.

czwartek, 13 maja 2010

Bokser - jedna z ras psów, należąca, wg. klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicnej (FCI) do grupy II - pinczerów, sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów pasterskich, psów do bydła oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie mastifa. Należy do ras podlegających próbom pracy.
Spis treści [ukryj]
1 Rys historyczny
2 Wygląd
2.1 Szata i umaszczenie
3 Zachowanie i charakter
4 Użytkowość
5 Zdrowie i pielęgnacja
6 Popularność
7 Ciekawostki
8 Przypisy
9 Linki zewnętrzne
Rys historyczny [edytuj]

Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.
Wygląd [edytuj]

Szata i umaszczenie [edytuj]
Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie jest żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnorudobrązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.


Morda boksera
Zachowanie i charakter [edytuj]

Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Wadami w usposobieniu boksera są: złośliwość, podstępność, niezrównoważenie, brak temperamentu, bojaźliwość. Psy z wadami charakteru są eliminowane z dalszej hodowli. Ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przez ZKwP. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco: "Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać nań wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jako pies mało wymagającym a równocześnie bardzo czysty jest ceniony zarówno w rodzinie jak i jako pies obrończy, towarzyszący i służbowy."
Użytkowość [edytuj]

Pies towarzyszący, obrończy. Boksery używane są również w ratownictwie, w dogoterapii, jako psy policyjne.
Zdrowie i pielęgnacja [edytuj]

Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 11 lat. U psów tej rasy istnieje ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, tj. bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy. Bokser jako pies nieposiadający podszerstka, jest psem mało odpornym na chłód, dlatego trzymanie go w kojcach, budach jest niewskazane.
Popularność

W Polsce bardzo popularne są psy określane jako będące "w typie boksera", często pochodzące z krzyżówek z amstaffami lub innymi molosami, a także będące efektem wielopokoleniowego rozmnażania psów zbliżonych wyglądem do bokserów, jednak bez rodowodu. Rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi.